Feitenvrije politiek, noemt MO*columnist Thomas Goorden het bejubelde meest recente stikstofakkoord. Alleen is het niet eens wetenschappelijk of juridisch getoetst of gestemd in het parlement. ‘Echte wetenschap is geen hoopje bij elkaar gefantaseerde cijfertjes die het gewenste eindresultaat geven.’

Welk voedsel willen we en wat willen we ervoor opgeven? vraagt MO*columniste Virginie Platteau zich af. ‘De wereldbevolking voeden, dat wíl de agro-industrie niet. Overproductie en inadequate distributie zijn inherent aan het systeem waarin winstmarges voorgaan op het voeden van de mensheid.’

Keek u of een van uw kinderen in de jaren '90 ieder weekend naar Beestenbos is boos? 'Wel, dat bos is nog steeds boos', schrijft MO*columnist Jurgen Masure. Een van zijn favoriete tekenfilmseries lijkt vandaag veel politieker getint dan hij als kind goed en wel besefte.

Per dag sterven tweehonderd diersoorten uit. Op de de VN-biodiversiteitsconferentie die op 7 december in Montreal begint, zullen leiders zich over dit razendsnelle verlies aan soorten buigen. Maar zullen ze het aandurven tot in de kern van de crisis door te dringen?, vraagt Tine Hens zich af.

Met “De wereld die we delen” schreef journaliste Tine Hens een essay over onze verbondenheid met schimmels, bacteriën, salamanders, roodborstjes, bomen en over hoe deze planeet een democratie van soorten is en geen tirannie van een soort verdraagt. Dit is een fragment uit het boekje.

Kersvers MO*columnist Begijn Le Bleu maakt zich zorgen over de Belgische holle wegen. Niet alleen omwille van hun cultuurhistorische of esthetische karakter, maar vooral om hun waarde als biodiverse habitat. Kan België zich de verharding van deze wegen wel permitteren?

Onze vanzelfsprekendheden komen bruusk op de helling te staan door de pandemie die over de wereld raast, merkt MO*columniste Naima Charkaoui. ‘Een evenement, een geboekte vakantie, een etentje met vrienden: we vermelden er steevast een voorbehoud bij, “als het kan doorgaan”.’

Nu het Kinderrechtencommissariaat zijn twintigste verjaardag viert, is het tijd voor een nieuw, onwrikbaar recht: het recht op natuur en op groen.

Na Malta zijn we het meest dicht geplamuurde en vol gepropte land van Europa. Malta, moet je weten, is een rots in de zee. Wij zijn een betonnen vlakte aan de zee. In haar nieuwjaarsbrief doet Tine Hens een oproep om meer aandacht te besteden aan het creëren van open ruimte.

Dat soorten verdwijnen is doodnormaal. Maar de schaal waarop erg veel diersoorten er op wereldschaal de brui aangeven, is dat niet. Wetenschappelijke alarmkreten klinken almaar luider en ongemakkelijker.  Lijden we aan hardhorigheid, vraagt gedragsecoloog Hans Van Dyck zich af.

Stel je voor, dat je rekening zou moeten houden met de grillen van de natuur, zegt MO*columnist Jan Mertens. Stel je voor, dat je zou moeten nadenken over de waarde van een boom. Stel je voor, dat de bestemming van een boom niet is om gekapt te worden.

Als er, lang na ons, in het diepe van de tijd, ooit eens een gedenksteen voor de mensheid komt, kan die best refereren aan het gen van de waanzin. Dat is het fameuze gen dat ons onderscheidt van de neanderthaler. Het gen dat ons de ene keer een tikkeltje geniaal maakt en de andere keer weerbarstig blind voor verandering, schrijft col ...