Wereldblogger Patricia is terug in België, althans fysiek. Haar geest vertoeft nog steeds in Egypte. In deze laatste mijmering droomt ze weg naar Caïro, door de Egyptenaren gekoesterd als de ‘Moeder van de wereld’.

In het Egyptische Aswan maakt wereldblogger Patricia kennis met een onverwachte gast in haar kamer. En na acht dagen neemt ze afscheid van haar leraar en gids Sallam.

Als wereldblogster Patricia in Aswan aankomt, is ze ontgoocheld: waar is de rustige stad waarover ze las in de reisgids? Maar als ze ’s avonds onder de wol kruipt, is er weer die magie van het reizen: ze voelt zich thuis op een plek die ze nooit eerder bezocht.

In Luxor ontdekt Patricia Campailla de eeuwenoude tempels en onwaarschijnlijk mooi versierde graven van Egyptische koningen. In het Arabisch leert ze over het Oude Egypte en maakt ze kennis met de familie van haar leraar.

Eind 2019 reisde wereldblogger Patricia naar Egypte. Samen met een Belgische vriend en Caïreense vriendin reisde ze van Caïro per trein naar Luxor en vandaar naar Aswan. Met haar taalleraar Sallam als gids leerde ze in het Arabisch over het Oude Egypte. Wat haar het meest bijbleef, was het alledaagse leven van de Egyptenaren van vandaag.

Wereldblogger Lies Busselen had zich aanvankelijk voorgenomen de toeristische trekpleisters van Zongo te vermijden. Omdat ze doorgaans niet toegankelijk zijn voor de gemiddelde Kinois, de inwoners van Kinshasa. Toch trok ze naar de watervallen van Zongo, op zoek naar een moment van rust en reflectie. 

Hoewel ik hier in Burkina Faso niet veel andere witte mensen tegenkom, is het erg interessant om hen te observeren. Wat doen ze hier – en hoe gedragen ze zich? Cultureel gezien staan zij het dichtst bij mij. Toch lijken ze altijd een ander land te beleven, al zie ik het zelf.

De rollen hebben zich erg duidelijk omgedraaid. In deze wereld ben ik degene die wordt nagekeken. Mensen willen mìjn haar aanraken. Op straat roepen kleine kinderen me na: 'Nassara! Nassara!'. Een blanke!

Cultuur bevorderen en erfgoed bewaren in een context vol geweld, onveiligheid en falend bestuur is een onmogelijke opdracht

Terwijl Congo om de haverklap opgeschrikt wordt door nieuw geweld, struikel je bij elke binnenlandse verplaatsing over sporen van oud geweld, waarvoor nooit iemand verantwoordelijk werd gesteld. Ook niet op het vredeseiland Idjwi.

Wat doet een mens op een verloren bloedhete zondagnamiddag in Kinshasa? Naar de Zoo gaan bijvoorbeeld.

4000 kilometer later. En wow. Zuid-Afrika is gigantisch. En prachtig. Van zonsopgang tot zonsondergang kun je rondrijden met zicht op ongerepte natuur of (zoals soms ook wel eens gebeurde) verdwalen in townships. Om stil van te worden. Van beide.