Een jongeman uit Senegal vindt na jarenlange omzwervingen als tegelzetter zijn lotsbestemming in een 18e-eeuwse geklasseerde hoeve in het Pajottenland. Blogger Ivan Godfroid heet je welkom in La Bergerie.

Een collega van blogger Rino Feys wacht al maandenlang in de hoop dat zijn gezin binnenkort naar België mag afreizen. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft laten weten dat alles in orde komt, maar toch gebeurt er niets. ‘Het duurt te lang. Misschien zijn ze mijn familie vergeten.’

In de kringloopwinkel waar Rino Feys werkt, gaat het leven gewoon door, ook in tijden van corona. Zo neemt Ramon verlof om te trouwen. Het is te zeggen: hij wil anderhalf uur vroeger naar huis, want vanavond is het zover. En dat hij daar pas diezelfde middag verlof voor vroeg, komt omdat hij zelf ook nog van niets wist…

Sipan Hota is fotograaf. En vluchteling, die terechtkwam in Oostende. Zijn foto’s nemen je mee naar het binnenste van zijn ziel: donker en melancholisch, maar altijd op zoek naar schoonheid. Ze vormen zijn levensverhaal, dat begon in Amuda, Syrië.

De Oostendse Odis neemt je mee naar Cuba, haar geboorteland. Een verhaal over Monchito, mojito en Cubaanse treinen. En waarom Odis jarenlang geen kip meer at.

Luisa is een straffe Belgische vrouw met Peruviaanse roots. Nederlands leren is voor haar geen evidentie. Het was en is nog steeds vaak stresserend maar toch bovenal grappig. Via een van haar anekdotes krijgen jullie een inkijk in de wereld van een anderstalige en zowel de leerkrachten Nederlands als de anderstaligen krijgen er elk n ...

Vluchtelingen worden te vaak beschouwd als een probleem, niet als het goud van een rijke cultuur die ze met zich meebrengen, blogt Patricia Campailla. Als Belgische met Italiaanse roots ziet ze hoe België de Italiaanse cultuur intussen omarmde. ‘Het is tijd dat we dat ook doen met de Midden-Oosterse cultuur.’

Lies Gallez begint maandag aan haar vierde jaar als lerares in de onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers (OKAN). ‘De enige zekerheid die ik vooraf heb, is dat diversiteit in mijn klas een feit zal zijn. En dat integratie kans op slagen heeft, wanneer we samen werken aan een nieuwe toekomst.'

Zes jaar geleden ontvluchtte de violiste Eleni de economische crisis en krappe arbeidsmarkt uit haar thuisland Griekenland. Ze vond een nieuwe thuis in Antwerpen, een stad die haar aan haar thuisstad doet denken. En ze ondervond dat ze ook hier haar favoriete taal kan “spreken”: de taal van de muziek. 

‘Hoe langer ik als voogd actief ben met de begeleiding van Niet Begeleide Minderjarige Vluchtelingen, hoe meer ik versteld sta van het ongelofelijke hindernissenparcours voor die jongeren.’

Ik vernam enkele weken geleden dat onze manier van samenleven “superieur” is aan alle andere en ik haalde in eerste instantie mijn schouders op om zoveel onzin. Maar gaandeweg blijf ik me meer en meer ergeren, vooral aan de onvoorstelbare arrogantie die één zin, uitgesproken door een vooraanstaande politica, met zich ...

‘Ondertussen zijn het al 11 pupillen geworden’, laat Denise De Bondt weten. Zij is nu voogd van liefst tien niet-begeleide minderjarigen en één meerderjarige jongeman in ons land en vertelt hier over hun en haar ervaringen.