Het is erg stil in Angkor Wat, de trots van Cambodja. Het beroemde tempelcomplex trekt door de pandemie geen toeristen meer. Wereldblogger Kris Janssens wandelt door de vergane glorie van eeuwenoude rotsblokken en verlaten toeristencafés.

Cambodja bezoeken is als een oude rommelzolder opstappen. Dit land is in de tijd blijven stilstaan, schrijft wereldblogger Kris Janssens. En dat bedoelt hij positief. In onze niet-aflatende vlucht vooruit zijn wij in Europa vergeten dat “eenvoud” ook erg mooi kan zijn.

In 2016 verhuisde correspondent Kris Janssens van Brussel naar Cambodja. In de podcastreeks “Het is ochtend in het Avondland” schetst hij een bitterzoet beeld van zijn nieuwe thuisland. ‘Het is een godvergeten land. Letterlijk. God is vergeten dat hij het ooit gemaakt heeft. En de wereld met hem’.

Begin maart vlogen we van Da Nang naar Saigon waar we een nacht logeerden in een klein hotel naast de luchthaven. De volgende ochtend heel vroeg zaten we op een Thai Airways vlucht op weg naar de internationale luchthaven Khomeini in Teheran. Het was het begin van drie maanden Iran, de tweede keer in drie jaar dat we voor langere tijd in het geboor ...

Ons Vietnam verhaal zat er na bijna twee jaar op. Bijna klaar voor een tweede Iran-avontuur.

Ons Iran-verhaal zit er al een tijdje op. In juni namen we in Teheran het vliegtuig richting Saigon en kwamen met ons volledige bezit aan - drie koffers, twee trekrugzakken en twee gewone rugzakken - in de hectische en vochtige metropool van ons nieuw thuisland. Het circus arriveerde voor een volgende vertoning.

De grensovergang van Armenië naar Iran mislukte, ik mocht het land niet binnen omdat mijn visum niet in orde was. Door het oponthoud aan de grens kregen we er een avontuur met vier Koreanen in de hoofdrol bovenop.

Ik had niet de meest conventionele introductie met mijn schoonvader. Ik ging bij hem inwonen alhoewel ik de man ervoor nog nooit had ontmoet. Door de gemeenschappelijke taal die we echter praten, marcheert de vriendschap uitstekend.

Het nichtje van mijn vriendin en haar vriend hebben in mei een ernstig auto-ongeval gehad. In zeven haasten haalden we die van een lokale verpleegpost op in een afgelegen dorpje om hen naar een echt hospitaal in Isfahan te brengen. Met eigen ogen zag ik hoe een spoedafdeling van een ziekenhuis in een Iraanse grootstad werkte.&nb ...

Aangezien er in Iran geen clubs, discotheken of cafés zijn waar je uit de bol kunt gaan, feesten Iraniërs vooral thuis, weg van de controle van het regime. Zulke feestjes zijn leuk en verschillen niet zo veel van een homeparty in Europa. Ik maakte er in Teheran eentje mee.

Iran heeft verscheidene systemen om te kunnen leven van je geld zonder dat geld op te doen. In deze tekst leg ik enkele van die systemen uit. Of: hoe we in Iran rondkomen met een door de bank uitgekeerd basisinkomen.

Mijn trouw en bekering waren aparte gebeurtenissen, met de nodige dosis humor en een vleugje surrealisme. Maar voor ons was het vooral een ongebruikelijk afscheidsfeest voor onze afreis naar Teheran.