Heeft de Chinese bevolking een blind vertrouwen in de “dodelijke” efficiëntie van de overheid in coronatijden? Zo lijkt het wel, als je de koopdrift van één miljard Chinezen tijdens de “gouden week” ziet. Als dat maar goed afloopt, hoopt MO*columniste Ching Lin Pang.

Het is moeilijk om vandaag een ander thema uit de kast te halen dan het virus dat niet coronavirus heet, schrijft Bert Gabriëls in zijn column. Wat we in ieder geval geleerd hebben, is dat de wereld in ieder geval niet ons dorp is geworden. In één en hetzelfde dorp hadden we nooit zoveel keer na mekaar dezelfde fouten gemaakt.

Dat schijnbaar onschuldige feesten plots een politiek probleem worden, is ons niet geheel onbekend. Het “Pietenprobleem” in onze contreien heeft de laatste jaren fel gemoederen opgehitst. Dat een gelijkaardige discussie opborrelde in China tijdens de afgelopen kerstperiode was even schrikken.

Het heeft zelfs de Vlaamse media gehaald, de opening van ‘s werelds langste zeebrug, die Hongkong en Macao verbindt met Zhuhai en negen andere steden rond de Parelrivierdelta. Maar de lokale Hongkongers lusten dit huzarenstukje blijkbaar niet.

Net als bij ons worden ook Chinezen opgejaagd in een sociaal-economische en maatschappelijke ratrace. En net zoals bij ons hebben hoe langer hoe meer jongeren er genoeg van. Vanuit de virtuele wereld van de netizens borrelt een tegencultuur op, stelt MO*columniste Ching Lin Pang vast. 

MO*columniste Ching Lin Pang kijkt met enige onrust naar de escalerende ruzie tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea. ‘De kans dat er een oorlog uitbreekt, is even reëel of irreëel als een ongeval hebben op de snelweg tussen Brussel en Antwerpen.’

In China vormt het huwelijk letterlijk de hoeksteen van de maatschappij. Toch is er een toenemende groep van alleenstaanden, die in de publieke opinie op dramatische wijze afgeschreven wordt als “residu-mannen en vrouwen”, zegt MO*columniste Ching Lin Pang.