Sommige dingen komen altijd terug, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. Zoals het abortusdebat, dat veel meer is dan een ethische visie op het ongeboren leven. ‘Vrouwen, hun lichamen en hun rechten spelen daarin slechts de rol van werktuig.’

Menstrueren mag geen ding zijn, schrijft MO*columniste van de maand Fei Lauw. Het is de normaalste zaak van de wereld. Maar de pijn die sommige vrouwen en jonge meisjes ervaren, die mogen we nooit normaliseren. ‘Ik kan een klein tuinhuis bouwen met de ontstekingsremmers in mijn medicijnenkit.’

Zou de minister-president aan zijn kransje CEO’s in Davos hebben uitgelegd dat een verlieslatende luchthaven voor deze regering meer doorweegt dan een mens die het financieel moeilijk heeft?, vraagt Tine Hens zich af. Of schaamt hij zich er toch een heel klein beetje voor?

Menstruatieapps laten heel wat digitale kruimels achter, weet MO*columnist Paola Verhaert. “Surveillance capitalism” teert op dat soort data, en dus moeten we voorzichtig met gegevens omgaan. Of ze vergiftigen. ‘Klein protest kan nuttig zijn, maar vooral collectieve en structurele acties zijn nodig’

Met “De wereld die we delen” schreef journaliste Tine Hens een essay over onze verbondenheid met schimmels, bacteriën, salamanders, roodborstjes, bomen en over hoe deze planeet een democratie van soorten is en geen tirannie van een soort verdraagt. Dit is een fragment uit het boekje.

De herinnering aan een donkere tijd doet columnist Jan Mertens er ieder jaar weer aan denken dat de dankbaarheid voor het kwetsbare leven mooi kan zijn. En dat je in nederigheid vrij kan zijn. ‘Misschien kunnen we wel rituelen gebruiken in wankele tijden.’

Columnist Jan Mertens hoopt dat de "heropening" van de maatschappij na corona geen stap terug wordt naar een model van vooruitgang dat ons al in te veel problemen bracht. 'Blind voorthollen zal alleen de ongelijkheid verder vergroten.'

'Hoe eenzaam zijn we in deze soms duistere wereld? Is er iemand die met ons mee loopt, met "no direction home"?', vraagt columnist Jan Mertens zich af. ‘Het is alvast een beetje minder eenzaam met Bob Dylan die ergens naast me loopt’.

Van alle coronavaccins gingen er tot nu toe te weinig naar mensen in arme landen, schrijft Bieke Purnelle in haar column. Omdat de machtige farmaceutische lobby er alles aan doet om de eigen winst te optimaliseren.

Vlak voor Kerst testte MO*columniste Lisette Ma Neza positief. Ze bracht de feestdag alleen en ziek in haar kamer door. Toch was het de warmste decembermaand die ze meemaakte. Door de koorts, maar vooral door de kleinste betekenisvolle gebaren, die zo veel betekenden.

MO*columniste Bieke Purnelle is maar wat blij dat 2020 bijna achter ons ligt. Het is dan ook een jaar om snel  te vergeten. ‘Ik zal u niet missen. Veel van wat u achterliet zal ik ritueel verbranden in het knetterende vuur.’

Onze vanzelfsprekendheden komen bruusk op de helling te staan door de pandemie die over de wereld raast, merkt MO*columniste Naima Charkaoui. ‘Een evenement, een geboekte vakantie, een etentje met vrienden: we vermelden er steevast een voorbehoud bij, “als het kan doorgaan”.’