Er een opvallende toename van anti-transgenderwetten in het zuiden van de Verenigde Staten. Deze wetten verhinderen bijvoorbeeld dat trans personen gezondheidszorg kunnen ontvangen, schrijft wereldblogger Jep Stockmans. Ze hebben geleid tot grote verontwaardiging bij de lgbtq+-gemeenschap.

Een zwarte zeemeermin lokt grote controverse uit in Amerika. Waarom is het toch zo controversieel dat zwarte acteurs bepaalde rollen spelen?, vraagt MO*Wereldblogger Jep Stockmans zich af. En hoe zit het met dat debat in België?

‘Mexico, Mexiiiiiico’. De Zangeres zonder Naam zong er ettelijke decennia geleden al over. Dit walhalla van taco’s, tempels en tequila liet ook wereldblogster Lotte Debrauwer niet onberoerd. Maar waarover relatief weinig bekend is, is de gigantische inheemse bevolking van dit prachtige land.

Berlijn is niet het paradijs op aarde. Toch kan Vlaanderen nog iets van de multiculturele stad leren, vindt Wereldblogger Natalie Verelst. Want als er gekozen wordt zoals op 26 mei, is de boodschap duidelijk: grofweg een derde van de Vlamingen heeft geen goesting een ander te leren kennen. 

Vanuit Burkina Faso kijkt MO*-blogster Amée Zoutberg door een nieuwe bril naar de westerse samenleving en haar soms bedrukkende normen. Over luidkeels zingen op de fiets en dikke buikjes in strak shirt.

Het stadsbestuur in Antwerpen verplicht de eigenares van een viswinkel haar vrolijk beschilderde gevel te grijs te verven. Vanuit het verre Mexico pleit Sofie Leemans voor meer kleur in 2060 Antwerpen.

Een filmpje over een genocide in China op mijn Facebook newsfeed trof me en deed me aarzelen over de waarheid ervan, maar wat me even later nog meer trof waren vreselijke en ronduit racistische commentaren.

Hoewel ik hier in Burkina Faso niet veel andere witte mensen tegenkom, is het erg interessant om hen te observeren. Wat doen ze hier – en hoe gedragen ze zich? Cultureel gezien staan zij het dichtst bij mij. Toch lijken ze altijd een ander land te beleven, al zie ik het zelf.

Passen mijn schoenen wel bij deze broek? Onzekerheid willen we liefst zo snel mogelijk elimineren. Zekerheid en duidelijkheid zijn onze mascottes! Maar zijn we ons wel bewust van wat we daarvoor opofferen?

Toen ik 17 jaar was, besloot ik een jaar naar Costa Rica te gaan als uitwisselingsstudente met AFS. De ervaringsdeskundigen van het programma bereidden me voor op de cultuurshock: tijdens ontmoetingsdagen werden er interessante spelen georganiseerd om een glimp op te vangen van hoe het is om in een andere cultuur te leven

De rollen hebben zich erg duidelijk omgedraaid. In deze wereld ben ik degene die wordt nagekeken. Mensen willen mìjn haar aanraken. Op straat roepen kleine kinderen me na: 'Nassara! Nassara!'. Een blanke!

‘Ze móeten integreren’, zeggen politici (en hun stemmers) die in hetzelfde land en vaak ook in hetzelfde dorp wonen als waar ze zijn opgegroeid. Ja, je moet. Maar wat is het fijn, om bij mensen te zijn, die me (h)erkennen als mens. Mensen die ook de moeite doen om vooral de gelijkenissen te zien in plaats van de verschill ...