Diversiteit en duurzaamheid, schrijft MO*columniste Fei Lauw, zijn begrippen die in magazines, brochures en op websites vaak ter afwerking ergens losjes over worden gestrooid, zoals Parmezaanse kaas op pasta.

De wereld van film- en tv-fictie is een slagveld, stelt MO*columnist Michael De Cock. Wie mag spreken op de podia? En wie wordt hoe vertegenwoordigd? Geen onschuldige vragen, zo illustreren recente debatten. ‘Laat deze editie van de Ensors het einde van het testosterontijdperk inleiden.’

Haar lichaam zit op dezelfde manier in elkaar als dat van anderen, schrijft StampMedia-reporter en MO*columniste Patricia da Costa. ‘En toch groeide ik op met het idee dat dat niet zo was.’

'Verhalen en beleid worden geschreven over mensen die op mij lijken. Toch zijn mijn verhaal en inzichten nauwelijks op de agenda te vinden.' Leen Al Massalma past in vele vakjes tegelijk, maar breekt daar liever uit. 'De erkenning van onze verschillen is juist een kracht.'

'Mijn lief is Libanees. Het was een pakketdeal: inclusief warme familie, bergen heerlijk eten en een barslecht paspoort.' Het soort paspoort waarmee je in Europa stoot op gesloten deuren, vooroordelen en administratieve rompslomp, ondervindt Fien Portier. 'Wij willen gewoon samen zijn.' 

De beelden van minderjarigen die elkaar geweld aandoen en die op sociale media circuleren zijn erg zorgwekkend, schrijft MO*columniste Tuly Salumu. 'Niet alleen door het zinloze geweld, het wordt helaas ook politiek gerecupereerd.'

Het schrijven van haar eerste roman leverde MO*columniste Tuly Salumu een groot dilemma op. Want wat doe je daarin met het n-woord? Ze wéét hoe hard het kan kwetsen. 'Ik hoop dat de lelijkheid en rauwheid van het woord lezers ontmoedigt om het woord ooit nog te gebruiken.'

MO*columniste van deze maand Fei Lauw breekt een lans voor meer contact tussen culturen op school. ‘Hoe leuk zou het zijn dat kinderen een authentiek Chinees wijsje leren in plaats van de raciaal stereotyperende sjing-sjang-sjongoorwurm?’

Layla El-Dekmaks maand als MO*columniste is, wanneer u deze tekst helemaal gelezen hebt, ten einde. 'Dat vier ik graag met een loftrompet, want ik houd het meest van al van mooie eindes. En dus is dit een ode. Een ode aan iedereen in de diaspora.'

Grootschalige desinformatie is de mijn die ligt te sluimeren onder het speelplein, schrijft Bieke Purnelle in haar column. Een verkeerde hinkstapsprong en ze ontploft. Laten we ze vrijelijk circuleren en de geesten verzieken? Bouwen we eindelijk een buffer? Of is het al te laat?

Vanwaar de obsessie om zo ver mogelijk van huis een buitenlandse stage of vrijwilligerswerk te doen? MO*columniste Latifah Abdou stelt het nut daarvan in vraag. 'Als interculturele competenties verwerven het doel is, waarom worden die competenties bij studenten met een migratieachtergrond dan niet erkend?'

Latifah Abdou is doodeerlijk in haar nieuwe column over haar zwart-zijn: ze twijfelde om over dit thema te schrijven. ‘Schrijven over raciale identiteit vergt een bepaalde kwetsbaarheid.’ Ze doet het toch, omdat ze merkt dat veel andere mensen uit de diaspora worstelen met dezelfde vragen.