Een lans breken voor vrede is niet laf, maar misschien het moedigste wat vandaag mogelijk is, schrijft MO*columnist Michael De Cock. 'Wie vrede als doel heeft, maar geweld als middel inzet, bevindt zich op het gevaarlijke pad van de escalatie.'
Sommige dingen komen altijd terug, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. Zoals het abortusdebat, dat veel meer is dan een ethische visie op het ongeboren leven. ‘Vrouwen, hun lichamen en hun rechten spelen daarin slechts de rol van werktuig.’
MO*columniste Bieke Purnelle maakt zich zorgen om onze democratie en de stemmen voor psychopaten, halvegaren en andere bedenkelijke sujetten. ‘Waarom zou je moeite doen als je gewoon kan roepen dat het de schuld is van migranten? Het maakt niet uit of het waar is, zolang de mensen het maar geloven.’
Doorgedreven pacifisme met een oproep tot ontwapening is allesbehalve een teken van zwakte, schrijft MO*columnist Thomas Goorden. ‘Net in reactionair geweld zit geen greintje moed of creativiteit.’
Volgens MO*columnist van de maand Sacha Dierckx heerst er verwarring over macht en verzet. Hij gaat de mythe van een almachtige, hoogopgeleide, woke bakfietselite te lijf. ‘Het is wrang dat mensen die zich in de steek gelaten voelen vanwege sociaaleconomische redenen op extreemrechts stemmen.’
Blijven we de urgentie van de klimaatcrisis minimaliseren? Of erop antwoorden met een cynisch ‘niet wij, niet hier, niet nu’? Die reacties geven in elk geval geen vertrouwen dat politici zullen doen wat nodig is, schrijft MO*columnist Jan Mertens. 'Een mens zou van minder hysterisch worden.'
‘Ik richt graag een brief aan jou, lieve bewoner van ons opvangcentrum. Want ik schaam me. Ik zie en ik voel in elke vezel van mijn lijf dat we elke dag falen. Wij als medewerkers, beleidsmakers maar vooral als medemens. En dat spijt me.’
Jan Jambon (N-VA) viel in het Vlaams Parlement uit naar Sihame El Kaouakibi (onafhankelijk), waarop applaus volgde. Een schande en een dieptepunt in onze politieke cultuur, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Karaktermoorden, is dat wat we willen?’
Nu er oorlog woedt in Europa kan de vrede elk steuntje in de rug wel gebruiken. 2024 wordt daarvoor een cruciaal jaar, schrijft Merel Selleslach, MO*columniste van de maand en onderzoeker bij het Vlaams Vredesinstituut. En geloof het of niet: onze beleidsmakers worden daarbij cruciale spelers.
Meer wapens leveren om conflicten te bezweren? Dat is een zwart-witbenadering van vrede, betoogt medewerker bij het Vlaams Vredesinstituut en kersvers MO*columnist van de maand Merel Selleslach. Want vrede heeft ook nood aan welvaart, gelijkheid en rechtvaardigheid, en sterke instellingen.
Alles is er, schrijft MO*columniste Virginie Platteau, om onze hedendaagse universele uitdagingen aan te pakken. Maar dan moet wel het hele systeem op de schop. 'Het kapitalisme loslaten betekent een existentiële crisis.'
Christenen herdenken dezer dagen de geboorte van Jezus. Ze zijn dankbaar voor zijn leer, die vrede op aarde had moeten brengen, schrijft Walter Zinzen. Maar zullen we dan op Pasen niet beter het falen van zijn volgelingen herdenken in plaats van het onwaarschijnlijke verhaal over zijn verrijzenis?