MO*columnist Walter Zinzen begrijpt de drang van een deel van de Europese bevolking om de wapens op te nemen ‘ter verdediging van Oekraïne’ niet. Voor hem is de sanctiepolitiek tegen Poetin de enige juiste. Gelukkig ‘beseft de NAVO dat deelname aan deze oorlog de kortste weg naar een wereldoorlog is’.

Het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen slaagde erin om enkele Afghanen uit te wijzen nadat Kaboel al gevallen was. ‘Is onze commissaris-generaal eigenlijk nog wel bij zinnen?’, vraagt MO*columnist Walter Zinzen zich af.

‘Ik viel van mijn stoel toen ik dat hoorde. Zelden heb ik in zo’n korte tijd zoveel onwaarachtigheid gehoord’, reageert Walter Zinzen op uitspraken van Theo Francken in De Afspraak, waar hij was uitgenodigd om uit te leggen hoe hij het Australische vluchtelingenbeleid naar Europa zou vertalen.

Een lied van de Libanese zangeres Fairuz wekt bij Lisette Ma Neza een soort van heimwee op. Heimwee naar Beiroet dat ze vorig jaar bezocht. ‘Als passant, die van niets wist. Maar iets wist ik wel. Dat we op elkaar leken, Beiroet en ik. Beiroet en mijn moeder. Beiroet en Kigali.’

Om “de strijd” in eigen land vol te houden tankte MO*columniste Bie Vancraeynest vorige week enkele dagen bij in Beiroet.  Er hebben zich de voorbije maanden ongelooflijke dingen afgespeeld in de straten van de Libanese hoofdstad. Wat haar opviel: mentale gezondheidszorg is een echt issue geworden.

Als het over Israël gaat, is er één zin waaraan Anya Topolski zich zwaar ergert – één die ad nauseum wordt herhaald door Westerse politici en media: ‘Israël is de enige democratie in het Midden-Oosten’. Heeft u ooit gehoord van een democratie waar slechts 50 procent van het volk stemt? De vergelijking met de Zuid-Afrikaanse Apartheid ligt om de hoe ...

‘Zou hij zijn vier kinderen uit deze vervloekte oorlog kunnen halen? Waar moest hij naartoe? Hij kende geen enkele plek in de wereld die hem met open armen stond op te wachten.’

Anya Topolski doet een oproep om als maatschappij beter te leren rouwen. Wanneer we gebeurtenissen hier in België of ergens anders in de wereld wegstoppen, dan houden we niet alleen de pijn, de kwetsbaarheid op afstand, maar ook ons vermogen tot geluk en blijdschap. Wanneer we ons hart laten verharden, sluiten we ons af voor álle emoties.

Sachli Gholamalizad schreef deze toespraak naar aanleiding van het literaire evenement “Aanbevelingen voor een beter leven” van Behoud De Begeerte. Ze bracht de tekst in het Farsi, haar moedertaal.

Vandaag en morgen zal Tine Danckaers blijven verdedigen dat menselijke verhalen de adem zijn van echte nieuwsverhalen. Ook omdat ze net daar, in de voorbije vijftien jaren MO*-tijd, de zuurstof voor haar persoonlijke moraal vandaan haalt.

Sachli Gholamalizad zit in Beiroet, waar ze weer een grens verlegt in de strijd met haar eigen angsten en opgelegde normen. ‘Ik wil de façade van de norm doorboren, de holheid daarvan blootleggen. Durven mens te zijn in al zijn facetten, durven al die kanten van mezelf op te zoeken en aan te kijken.’

Vandaag de dag zijn er ongeveer zes miljoen Palestijnse vluchtelingen verspreid over de hele wereld, zegt Anya Topolski in haar column. ‘Zoals ik mijn lezers vraag in de schoenen van mijn familie te stappen, voel ik het ook als mijn verantwoordelijkheid om in de schoenen te stappen van die Palestijnen wier levens werden verwoest terwijl de Jo ...