Saeyid vluchtte met veel moeite uit Afghanistan, maar zit nu vast in Turkije. MO*journaliste Tine Danckaers was in het oosten van Turkije en tekende zijn verhaal op. Over uren stappen in de nacht, opgesloten zitten, gestapeld worden in de koffer van een bus. En over niet meer terug kunnen, maar ook niet meer verder.

België beloofde een vlotte ontvangst van mensen op de vlucht uit Oekraïne, maar in Brussel verloopt het erg stroef. ‘Deze mensen hebben bombardementen overleefd en worden nu terug aan hun lot overgelaten.’ MO* sprak met enkele Oekraïners in de rij voor registratie. 

Het westen van Oekraïne bleef tot nu toe grotendeels bespaard van oorlogsgeweld. Maar gevreesd wordt dat dit snel kan veranderen. Ula Idzikowska is voor MO* in de westelijke stad Lviv. Ze ziet hoe vrijwilligers vluchtelingen opvangen en erfgoed preventief trachten te beschermen voor explosies.

Voor de Poolse Krzysztof en Barbara was de vluchtelingencrisis lang ver van hun bed. Tot ze een hongerige familie tegenkwamen tijdens een wandeling in het grensgebied met Belarus. Inmiddels hielpen ze al 200 mensen aan eten en onderdak. ‘De grenswachten zeggen dat wij meewerken aan mensensmokkel.’

Afghanen die vluchten voor de Taliban botsen in Turkije letterlijk tegen muren: ze kunnen niet verder, ze kunnen niet terug en ze mogen ook niet blijven. Turkije maakt zich schuldig aan “pushbacks” aan de grens met Iran. MO* trok naar Turkije en documenteerde de impasse waarin deze mensen zitten. 

Ze gaan niet naar school en kampen met de opgelopen trauma’s. Zijn ze verloren, de kinderen die opgroeien in de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden? MO*journaliste Ula Idzikowska vroeg het aan psychologen in de kampen op Samos en Lesbos.

LGBTQI+-vluchtelingen raken nog meer getraumatiseerd bij aankomst in de Europese kampen, zegt Dan Chapman van een steungroep op het Griekse eiland Samos. ‘We zeggen al jaren dat de kampen géén veilige plek zijn voor LGBTQI+-asielzoekers.’

Op het Griekse eiland Samos zitten naar schatting 1500 vluchtelingen te wachten, op de dag dat ze het eiland eindelijk mogen verlaten. Maar zekerheid over de toekomst blijft uit. Journaliste Ula Idzikowska ging uitzoeken welke mentale impact het jarenlange wachten heeft op vluchtelingen.

Fotografe Tessa Kraan tekende op hoe de meest kwetsbare vluchtelingen op Lesbos aan hun lot worden overgelaten, nu kleine opvanginitiatieven gedwongen moeten sluiten. ‘Vluchtelingen hebben een plek nodig om te helen, die hen voorbereidt op integratie in de samenleving.’

Zo vaak en zo vroeg het kan, worden niet-begeleide minderjarige vluchtelingen in een pleeggezin opgenomen. Dat dit niet alleen voor de kinderen zelf van onschatbare waarde is, daarover getuigen ook pleegouders. ‘Gezinnen vormen een warme, vaste basis die kinderen zonder basis nodig hebben.’

MO*medewerker Marijn Sillis trok samen met fotograaf Patrick Hattori naar Duinkerke en ontmoette er onder andere mensen die samen op de boot zaten met de jonge Iraanse Artin die het leven liet in het Kanaal. ‘Deze situatie is shit, maar als we in Engeland geraken, kunnen we opnieuw hoop koesteren.’

Vier jonge jazzmuzikanten gingen in de vluchtelingenkampen van Duinkerke en Calais op zoek naar ontluisterende verhalen. Met een gezonde portie idealisme en drang tot maatschappelijk engagement verwerkten ze die verhalen in hun debuutproject “Le Ravage d’Ali Baba”.