Het gezin van een medewerker uit de Kringwinkel van Avelgem stevent af op een drama, omdat de Dienst Vreemdelingenzaken documenten verkeerd gelezen heeft. Maar is het wel een misverstand of is het eerder onwil?, vraagt medewerker Rino Feys zich af.

Een Spaanse Rode Kruis-medewerkster wordt verwenst, bedreigd en beledigd omdat ze een migrant een troostende knuffel gaf. Zover is het ondertussen gekomen. De verdraagzaamheid tegenover mensen die ellende ontvluchten is tot een dieptepunt gezakt, merkt wereldblogger Pablo Alonso.

Denise De Bondt ziet ze komen en gaan, de jonge vluchtelingen die ze als voogd onder haar hoede krijgt. Dit jaar moet ze zeven keer afscheid nemen van “haar” kinderen. En dat gebeurt steeds met gemengde gevoelens.

Dertien jaar geleden was Musa Huzzeinzadah (22) niet welkom in België. Nu werkt hij als apotheekassistent, doet hij vrijwilligerswerk en is hij verzot op zijn bijna eenjarige dochter. Als hij vertelt over die eerste maanden in ons Belgenlandje lijkt het wel een scène uit een film.

Vluchtelingen worden te vaak beschouwd als een probleem, niet als het goud van een rijke cultuur die ze met zich meebrengen, blogt Patricia Campailla. Als Belgische met Italiaanse roots ziet ze hoe België de Italiaanse cultuur intussen omarmde. ‘Het is tijd dat we dat ook doen met de Midden-Oosterse cultuur.’

‘België is als een glas: je kunt het vullen met goede dingen zoals water of fruitsap. Of met slechte dingen, zoals alcohol of drugs.’ Wereldblogster Patricia schreef samen met Karrar zijn verhaal neer. Van de keuze om zijn thuisland Irak te verlaten, de vlucht naar Europa tot zijn nieuwe leven in België. Sinds zijn aankomst in sept ...

Wereldblogster Patricia Campailla leent de ruimte die ze op mo.be krijgt om wereldblogs te publiceren even uit. Voor de tweede keer laat ze Karrar aan het woord. Karrar is een Iraakse vluchteling die nu in België woont. Lees hier het relaas van zijn gevaarlijk tocht naar Europa.

Dit is het verhaal van Nur, een Somalische vluchteling, opgetekend door #WijZijnHier-blogger Robbert Leysen. Vijf jaar geleden zette hij voor het eerst voet op Belgische bodem. Een kansrijke bodem, of dat is toch wat hij dacht.

Veel gekker moet het niet worden: de verontwaardiging bij de kijkers van Familie was groot toen in de populaire soap een (fictief) kind stierf in een auto-ongeval. Maar wanneer we beelden zien van kinderen en baby’s die in onmenselijke omstandigheden in opvangkampen wonen, of die omkomen van honger, dorst en ontbering, beelden van échte k ...

Lies Gallez begint maandag aan haar vierde jaar als lerares in de onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers (OKAN). ‘De enige zekerheid die ik vooraf heb, is dat diversiteit in mijn klas een feit zal zijn. En dat integratie kans op slagen heeft, wanneer we samen werken aan een nieuwe toekomst.'

Frankrijk, België en bij uitbreiding heel Europa moeten eraan herinnerd worden dat ze plichten tegenover allé mensen hebben, vindt Kirsten Masil. Zij bezocht met vzw Humain vluchtelingen in Grande-Synthe en sprak er met mensen op de vlucht. 

Tien leerlingen zitten in de OKAN-klas van Wereldblogger Lies Gallez. Negen nationaliteiten, vier religies en negen moedertalen brengen ze er elke dag samen. Behalve het onder de knie krijgen van een nieuwe taal, leren ze er ook letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in hun nieuwe land.