Het verhaal achter atleten moet voorop staan, niet hun achtergrond in een context van geopolitieke spanningen. Zo betreurt MO*columniste Ching Lin Pang de kritiek die een fenomeen zoals de Chinees-Amerikaanse freestyleskiester Eileen Gu op sociale media krijgt.

Jongens dragen blauw, meisjes roze. Zo wil het cliché. Maar ooit was dat anders, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Wie kan hem uitleggen waar en wanneer het ontspoord is? 'Zou het kunnen dat de ontkerkelijking van Vlaanderen anti-emancipatorisch heeft gewerkt?'

De groei van China’s middenklasse was de afgelopen twee decennia enorm. Vele mensen, ook minderbedeelden, slaagden erin om hoger te klimmen op de sociale ladder. Wie zijn zij? Ching Lin Pang licht er één verhaal uit, dat zeker niet uniek is. Maak kennis met Shelly.

Door corona beseffen veel mensen dat het leven kort is, schrijft Jan Mertens. Maar dat besef hoeft niet per se te leiden tot vluchtgedrag. ‘De drang naar de lente is groot, maar misschien is het net goed om af en toe in de winter te blijven en verder het ritme van de seizoenen te volgen.’

Al een tijd volgt MO*columniste Ching Lin Pang jongvolwassenen die zich een weg banen door de verwachtingen en contracties van de Chinese maatschappij. Zoals Shi Tian, een "overgebleven vrouw" in een machohuwelijksmarkt.

MO*columnist Walter Zinzen stelt vast dat ook groot nieuws soms ongemerkt voorbij gaat. Dat de ondernemers nu ook zogenaamde “illegalen” op hun werkvloer willen toelaten, is nochtans weinig minder dan spectaculair. ‘Het idee zal ongetwijfeld verdwijnen in de vergeetput van niet uitgevoerde goede voornemens.’

‘Zie racisme als een wiskundige vergelijking: R(acisme) = D(iscriminatie) + M(acht)’, schrijft auteur en MO*columniste Chika Unigwe. En daarom is omgekeerd racisme voor haar ‘een onzinnig idee’. ‘Die mythe houdt stand omdat sommige mensen de band tussen racisme en macht negeren.’

Dat we willens nillens met elkaar verbonden en voor elkaar verantwoordelijk zijn. MO*columniste Bieke Purnelle had gehoopt dat de ellende van de pandemie ons die ene les toch geleerd zou hebben. 'Ik vraag me af hoe die weegschaal eruitziet, waarin men mensenlevens legt om af te wegen.'

Een jaar geleden droeg de jonge Amanda Gorman haar “The Hill We Climb” voor voor de kersverse VS-president Joe Biden. Bij de vertaling van dat gedicht naar het Nederlands werd er vurig gediscussieerd over wie daar het meest geschikt voor was. Auteur en MO*columniste Chika Unigwe blikt terug op het debat.

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.

In 2021 ging de Nobelprijs voor literatuur naar de Tanzaniaanse schrijver Abdulrazak Gurnah en schrijfster Chika Unigwe is blij dat Afrikaanse schrijfkunst steeds meer in de schijnwerpers staat. Afrikaanse literatuur heeft de Nobelprijs niet nodig om gevalideerd te worden, maar het is goed om te zien dat werken van het continent erkend worden ...

Misschien kan een verlangen naar dingen die blijven een beetje de weg tonen naar hoe een duurzame en rechtvaardige welvaart eruit zou kunnen zien. Dat schrijft MO*columnist Jan Mertens. 'Dingen die blijven hebben veel meer waarde dan zoveel zooi die je weggooit.'