Sipan Hota is fotograaf. En vluchteling, die terechtkwam in Oostende. Zijn foto’s nemen je mee naar het binnenste van zijn ziel: donker en melancholisch, maar altijd op zoek naar schoonheid. Ze vormen zijn levensverhaal, dat begon in Amuda, Syrië.

Veel mensen zonder papieren zitten vast in een onzekere situatie, waarin vooruitdenken moeilijk is. De federale regering wil een aantal pilootprojecten financieren om mensen zonder papieren duurzamer te begeleiden naar een toekomstperspectief. MO* bezocht enkele bestaande initiatieven.

Kersvers MO*columnist Begijn Le Bleu maakt zich zorgen over de Belgische holle wegen. Niet alleen omwille van hun cultuurhistorische of esthetische karakter, maar vooral om hun waarde als biodiverse habitat. Kan België zich de verharding van deze wegen wel permitteren?

Waad Al-Kateab, filmmaakster van de aangrijpende documentaire “For Sama”, wint de P&V Burgerschapsprijs 2020 voor haar inzet om dit bloedige Syrische conflict op aangrijpende wijze aan de wereld te tonen. Want die oorlog woedt nog steeds voort en nadert zijn tiende verjaardag.

Het laatste jaar zag 49 procent van de non-profitverenigingen de financiële situatie achteruitgaan. En de eindejaarsperiode die in normale tijden de grootste inkomsten oplevert, moet nog komen. 'We zien waarschijnlijk pas begin volgend jaar een volledig beeld van de schade aan de sector.’

Zonder zorgarbeid stort onze samenleving in. Maar betaalde zorgarbeid gaat vaak samen met minimumlonen en slechte werkomstandigheden, en de onbetaalde blijft simpelweg onzichtbaar. Wie daar de dupe van is? De vrouw. Zeker als ze een migratieachtergrond heeft.

Het hing al even in de lucht, maar toch kwam het als een verrassing. Vrijdagochtend ontruimde de Griekse politie PIKPA, een opvangkamp op Lesbos. De plek bood onderdak aan de meest kwetsbare vluchtelingen. Zo verdwijnt een van de laatste autonome opvanginitiatieven in Griekenland.  

De 72-jarige Herwig Janssens blikt, naar aanleiding van de discussie over het koloniaal verleden van ons land, terug op zijn eigen jeugd in Ruanda-Urundi. Vandaag is dat Rwanda en Burundi, ooit was het Belgisch “trustgebied”. ‘Ik heb geen enkel contact gekend met zwarte leeftijdsgenoten.’

Soms ben je veel. Soms ben je afwezigheid. Soms besef je dat je een kwetsbaar kruispunt bent van verhalen en stromen. In urgente tijden is het soms goed om even te vertragen om dat te voelen, schrijft Jan Mertens in zijn column. En daar zijn ook de verhalen van onze voorouders.

Activist Mwazulu Diyabanza ondernam de afgelopen maanden meerdere pogingen om Afrikaanse roofkunst uit Europese musea te verwijderen. Op verzoek van MO* bezocht hij de tentoonstelling 100 x Congo, waar hij werd opgewacht door curatrice beeldvorming Nadia Nsayi en een klein leger erfgoedbewakers.

Dienstplicht? Dat was niets voor Walter Zinzen. In de plaats daarvan gaf hij les op een meisjesschool in Katanga. Hij leerde er zelf veel bij, dankzij zijn leerlingen, en ontmoette ook de man die hem ooit de tanden van Patrice Lumumba zou tonen.

De internationaal vermaarde Pools-Brusselse kunstenaar Marcin Dudek groeide in de jaren negentig op in de massahotels in Krakau. Nauwelijks twaalf jaar oud was hij toen hij de taal van voetbalgeweld koos, een thema dat hij nu nog niet kan loslaten in zijn kunst.