Wat zou de betekenis kunnen zijn van moed? Weet je ooit of je het zult zijn op dat ene moment wanneer het ertoe doet? Iets over oefenen in moed en de rust van het falen.

Het heeft zelfs de Vlaamse media gehaald, de opening van ‘s werelds langste zeebrug, die Hongkong en Macao verbindt met Zhuhai en negen andere steden rond de Parelrivierdelta. Maar de lokale Hongkongers lusten dit huzarenstukje blijkbaar niet.

Samira Atillah valt van haar stoel na het bericht te lezen over de geplande volksraadpleging van premier Michel. Jammer genoeg gaat die niet over wat echt belangrijk is.

In navolging van een Marokkaans politiek tijdschrift dat 100 redenen opsomde om positief te zijn over de toekomst van het land, doet MO*columniste Bie Vancraeynest dezelfde oefening. Ze geraakt echter zelfs met moeite niet aan 40 redenen om de tweede helft van de zomer positief in te zetten.

Bie Vancraeynest heeft onvoorwaardelijk van Brussel leren houden door zich te omringen met jonge mensen die er geboren en getogen zijn. Zij groeien op in die vormeloze wereld waar links en rechts, goed en kwaad over elkaar vallen en door elkaar lopen als de kleuren in een opgewarmde lavalamp.

Heb ik recht op een kind? Ik denk het niet. Hoe kun je in voldoende vrijheid omgaan met een grote kinderwens? Misschien is een zoekend antwoord op die vraag wel aangewezen.

MO*columniste Aya Asabi wil de geluidsmuur overstijgen. Ze wil verhalen brengen die gezond zijn, niet toxisch, die echt zijn, met echte mensen en dingen die echt gebeuren. En niet de dingen zoals we ze verwachten, zoals we er een construct van hebben gebouwd in ons hoofd.

‘Sommige mensen maken de wereld beter, gewoon door er te zijn.’ Ik weet wel dat Roger Vancraeynest zoveel meer was dan enkel mijn peter, maar ik ben toch verrast over zijn veelzijdigheid en hoe hij voor zoveel mensen iets anders betekende.

In het huidige politieke klimaat waarin duidelijk kant wordt gekozen en het kamp gebarricadeerd wordt, kan MO* columniste Bieke Prunelle niet anders dan heimwee krijgen naar het consensusmodel van weleer. Over de kracht van het sociale middenveld.

‘Als progressieve intellectuelen de welluidende, maar niet noodzakelijk correcte baselines van rechts gaan herhalen, dan kunnen we terecht stellen dat rechts in een gecapitonneerde zetel zit’, reageert Bieke Purnelle op uitspraken van David Van Reybroeck en Patrick Loobuyck in een interview afgelopen week.

Aya Sabi is er nog niet in geslaagd om een olifantenvel te kweken tegen dagelijks racisme. Gelukkig, want haar grootste angst is om haar geloof in de mensheid te verliezen, om niet meer geraakt te worden. Ze hoopt dat we in 2018 allemaal ‘onder die deken van dons, dat zachte verraad, het sluipende gif vandaan kruipen.’

Mevrouw Demir  heeft een kort lontje en de politiek maar één antwoord op de Brusselse rellen. Walter Zinzen stelt voor over een en ander even na te denken.