Na tien maanden rond de wereld reizen, maak ik een balans op. En opnieuw is er maar één ding dat me meteen bezig houdt: waar zijn wij toch de mist in gegaan? Hoe komt het dat er zoveel mensen op zoek zijn vandaag de dag? Wel, ik denk dat we de allersimpelste dingen gewoonweg vergeten of verloren zijn. Zoals wat de functie van een boom ook al weer i ...

De overbegrazing die de inheemse gemeenschap Amancay plaagde was het schoolvoorbeeld van de 'Tragedy of the Commons'. Volgens elke basiscursus economie zijn er twee uitwegen: privatiseren of reguleren. Voor de inwoners was de keuze snel gemaakt.

Bijna vier maanden in Zuid-Afrika nu, waarvan het grootste deel in Kaapstad. En dat doet iets met een mens. Een Afrikaanse stad waar je als blanke “local” kunt zijn. Waar villa’s en “shacks” staan. Waar daklozen en bedelaars minstens een even groot deel van het straatbeeld vormen als de palmbomen. Waar het leven pracht ...

#It’s not about me…but it kind of is. Dit zinnetje verwijst naar de instagrampagina van “Barbiesavior”. De makers van deze pagina steken de draak met jonge (religieuze) meisjes die voor een korte periode ontwikkelingshulp gaan doen en de rest van de wereld ijverig op de hoogte houden met instagram- en facebookposts. Ze verk ...

Een van de belangrijkste hedendaagse uitdagingen is een antwoord bieden op de massale migranten- en vluchtelingenstromen. Dit is echter geen crisis over aantallen, maar over solidariteit. Wij kunnen het ons veroorloven te helpen en we weten wat we nodig hebben om deze massale migranten- en vluchtelingenstromen aan te pakken. Toch lat ...

Ontwikkeling of geen ontwikkeling? Wat is de prijs van ‘ontwikkeling’? Is het leven wel degelijk beter dan vroeger? Een ontmoeting met landbouwers in afgelegen zones van Esmeraldas, Ecuador. Een vraagteken bij onze eigen levensstijl.

Roch Marc Christian Kabore. Die klinkende naam reciteert zelfs onze jongste tegenwoordig vlotjes, en daar voegt ze dan grinnikend aan toe: c'est notre président. Nochtans blinken Roch en zijn regering vooral uit in afwezigheid. Na honderd dagen zijn er weinig tot helemaal geen memorabele stappen gezet. 

Brazilië heeft het momenteel zwaar. Een eindeloze reeks corruptieschandalen, conjuncturele schommelingen en de recente uitbraak van het zikavirus teisteren het land. Het is echter te vroeg om Brazilië af te schrijven. Dit zijn slechts de groeistuipen van een natie die tot geopolitieke wasdom komt.

7-1. Corruptieschandalenparade. Politieke crisis. Milieuramp. Aanhoudende inflatie. Muggen. Zeven kwartalen recessie. Oh ja, Olympische Spelen. En dan. Staatsgreep? Boom and bust? Dit is een flashback naar Brazilië in betere tijden.

Jaarlijks schenken duizenden vrijwilligers hun vakantiedagen aan ontwikkelingsprojecten. Bewonderenswaardig. Maar dit 'voluntourism' krijgt ook heel wat kritiek. Tulay De Cock, opvoedster in België, richt binnenkort een opvangtehuis voor straatkinderen op in Malawi, zonder overkoepelende organisatie en mét de lokale bevolking.

Geef toe, wat een held, die Leonardo DiCaprio.  Zijn eerste Oscar zomaar opdragen aan 'the cause for climate justice'. Ik moet ook toegeven onmiskenbaar deel uit te maken  van de Titanicgeneratie. Ik vind hem onweerstaanbaar, nog steeds. En zie, nu kom ik Leo tegen in het hartje van het Peruaanse Amazonegebied, Hello Leo… ...

Mijn eerste reactie toen ik te horen kreeg dat mijn sociaal project IPOM in Brazilië in een favela gelegen was, was niet positief. Eerder angstig. Dé gevreesde favelas waar Brazilië zo bekend om staat. Zou ik dit wel doen?