Dinesh besloot twee jaar geleden zijn perfecte leven achter te laten en begon opnieuw in België. ‘Bedankt, België voor mijn nieuwe thuis. Bedankt dat je zo open, aardig en liefhebbend voor me bent. Je zal altijd mijn thuis zijn.’ 

‘Aankomen in een nieuw land, met een nieuwe taal is alsof je analfabeet geworden bent. Je voelt je als een grote baby.’ Zo omschrijft Marcela uit Colombia haar leerproces als anderstalige nieuwkomer in België. Momenteel gaat het nog gepaard met pijnlijke en ongemakkelijke momenten, maar ooit zal ze eraan terugdenken en ermee kunnen lachen.

Tien leerlingen zitten er de OKAN-klas van Lies Gallez. Behalve het leren van een nieuwe taal, leren ze letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in een nieuw land. Wat helpt hen daarbij, of wat zit hen in de weg? Voelen zij zich er al thuis? Hoe kijken zij naar het land waarin ze nu wonen? En wat houdt hen bezig?

Lies Gallez leerde als leerkracht aan anderstalige nieuwkomers de achttienjarige Malinese vluchteling Omar kennen. Voor zijn uitzetting naar Duitsland door de Dublinprocedure, zat de weesjongen twee maanden vast in het gesloten centrum 127Bis. Lies zocht hem daar op. 

Lies Gallez is ongerust. Omar, een negentienjarige Malinese jongen die ze een jaar geleden leerde kennen, verdween enkele weken geleden van de radar. Zijn gsm-nummer is afgesloten. Via Instagram en facebook is hij niet meer te bereiken. In zijn laatste berichten galmde het van de wanhoop en onmacht. 

Meer dan drie jaar moest een jonge Afghaanse vluchteling het stellen zonder een woord van nieuws over zijn familie die in zijn geboorteland was achtergebleven. Tot hij een antwoord kreeg op de brief die hij zo lang geleden naar zijn ouders had gestuurd.

Er zijn soms van die momenten dat je het ook als voogd niet meer ziet zitten, dat je jezelf in alle eerlijkheid afvraagt waarvoor je het allemaal doet. Dat je oprecht zin hebt om er vierkantig de brui aan te geven. Om te stoppen om voor al die jongeren te zorgen en vanaf nu alleen maar jezelf te denken.

Negen jaar was de jongen, toen Wereldblogger Denise hem leerde kennen. Op zijn achtste met zijn familie uit Afghanistan gevlucht en onderweg kwijt geraakt. Als alles goed gaat, zal hij zijn vader, moeder, broers en zusje terugzien tegen dat hij twaalf is, na vier jaar van gemis, onzekerheid en radeloosheid. 

Ik ontmoet Amir* op de speelplaats, waar hij met gebogen hoofd tegen een muur leunt. Ik zeg zijn naam. Hij reageert niet. Ik weet niet of ik het juist uitspreek. En ik besef dat dit eigenlijk het begin van alles is: ik weet zo weinig over hem.

Een jaar geleden leerde Lies Gallez de Malinese vluchteling Omar kennen. Omar ontvluchtte zijn land en kwam via een omweg in België terecht. Maar omdat zijn vingerafdrukken in Duitsland werden genomen, werd hij in het kader van de Dublin Verordening naar dat land teruggestuurd.

In talloze debatten, dus ook in die over de dekolonisatie van de samenleving, hanteren we vaak het postmodernistische dialectische denkkader, terwijl het dekolonisatiedebat misschien meer gebaat is bij een ander perspectief. Emmanuel Iyamu benadert de discussie nu vanuit de Afrikaanse filosofie.

Aangezien diversiteit de basis vormt voor onze samenleving, wordt het best bekeken als een werkwoord, pleit Emmanuel Iyamu. Een werkwoord dat leidt tot een logischere beleidslogica en een goed sociaal beleid dat de ontwikkeling van de samenleving van onderuit volgt.