Zijn we door een rottig virus onverhoeds in het paradijs beland? ‘Paradijs? Hoezo?', vraagt Geert Van Istendael zich af. 'Tienduizenden medeburgers zijn ten einde raad. Laten wij geduldig werken aan een paradijs voor allen. Mooi zal het niet zijn, bont alleszins. Het zal allicht minder spannend zijn dan ons hectische leven tot voor kort.’

‘De avondklok ondemocratisch? Je hebt maar één absoluut recht, het recht op leven.’ Het citaat van Antwerps gouverneur Cathy Berx chargeert wat, vindt MO*columnist Bert Gabriëls. 'Ook de burger mag wetten omzeilen als dat nodig is om levens te redden. Mocht het een trend worden om 's nachts in Antwerpen de hond te gaan uitlaten: ik neem de volle ve ...

Poëzie is uit het leven gegrepen, schrijft Lisette Ma Neza. Een aanraking door middel van woorden, een vertaling van de dingen en poëzie is nodig om de wereld, maar vooral elkaar een beetje te begrijpen. Poëzie is voor iedereen.

Alles wat vanzelfsprekend is, wordt voortdurend door de werkelijkheid op de proef gesteld, maar in 2020 geldt dat meer dan ooit, schrijft MO*columniste Bie Vancraeynest. De veelkoppige draak is enorm en het zwaard voelt zwaar.

Om het voortrazen van de neoliberale samenleving, even, heel eventjes te laten haperen, is een wereldwijde, moordende ziekte nodig geweest. Maar de machinerie komt alweer op gang, schrijft Geert Van Istendael. De begeerte van “meer is altijd beter” lijkt niet te stelpen, de economische dogma’s denderen voort. 

Het moment waarop iedereen het ergens niet meer over wilt hebben is doorgaans een uitstekend moment om dat net wel te doen. De zomer staat voor de deur, de vakantie nadert en het allerlaatste wat u wilt lezen is een stuk over identiteit. Bieke Purnelle begrijpt dat. Daarom besloot ze een stukje te schrijven over… identiteit.

Slam-poëte Lisette Ma Neza lijdt aan “Racial Battle Fatigue”. Iedere keer als er een racistische gebeurtenis plaatsvindt, of het nu de dood/moord van George Floyd is of iets anders, wordt er aan haar deur geklopt met de vraag of ze bij wijze van spreken even de aap uit wil komen hangen. ‘Sla mij maar even over’.

Het gevoel dat bijna alles weer mag heeft ook iets verwarrends. Waar willen we dan zo snel weer opnieuw naartoe? Zou er ook een ander soort reis mogelijk zijn? En zegt dat iets over de liefde?

Onze oude, wrede, stompzinnige obsessie met 0,1 millimeter opperhuid moet nu maar eens ophouden, vindt Geert Van Istendael. ‘Dat grote groepen woedend de straat opgaan, is ondubbelzinnig een goede zaak.’

Walter Zinzen ergert zich aan het gebrek aan medeleven in de coronacrisis. Achter de kille cijfers schuilen immers pijnlijke verhalen. Hebben onze beleidsmakers en experts daar al oog voor gehad? En ook in het racismedebat stoort Zinzen zich aan de hardvochtigheid in onze samenleving.

MO*columniste Lisette Ma Neza heeft vaak mee willen vasten tijdens de ramadan, de vastenperiode van moslims. Ze probeerde het ook al een aantal keer, maar stopte er telkens mee. Ook dit jaar probeerde ze, op haar manier, 'als een les zelfdiscipline en een poging tot het bewuste leven'.

Na twee maanden quarantaine zou MO*columniste Anya Topolski willen dat we – individuen met een moderne westerse seculiere wereldvisie – meer rituelen hadden. De coronacrisis openbaart dat het Westen uit het oog heeft verloren wat echt belangrijk is – het sacrale – en alleen nog lijkt te geven om winst en materialisme.