Terug thuis. Ik ben ongerust. De Bahreinse overheid heeft -geen twijfel mogelijk– kopies van mijn foto’s. Op die foto’s staan getuigen die hun verhaal ook een gezicht wilden geven.

Eén ding is zeker: de Bahreini’s zijn –ondanks het bijzonder repressieve klimaat- creatief met burgerlijke ongehoorzaamheid.

Terwijl de wereld de andere kant opkijkt, zet de Bahreinse overheid zijn dagelijkse campagne voort om elke opposant van het regime op gewelddadige en wetteloze manier te onderdrukken. De Bahreini’s zijn het eens: genoeg is genoeg. En ze zijn bereid om daarvoor offers te brengen.

‘Natuurlijk was ik bang toen ik in juli werd vrijgelaten’, vertelt de twintigjarige Ayat al-Gormezi. ‘De politie had me verzekerd dat ze me zouden vinden als ik zou spreken. ‘Vergeet wat er gebeurd is tijdens je gevangenschap. Onthoud dat je niet gefolterd werd’, zeiden ze tegen me.’

Gisteren lieten Bahreini's me het ware gezicht van hun land zien. Ik sprak onder meer met Nabeel Rajab, gezicht nummer één van de mensenrechtenbeweging in Bahrein, en voor veel sjiitische Bahreini’s een lokale held, die me meetroonde naar een man die gewond was geraakt tijdens een dorpsdemonstratie.

‘Bahrein, ah, de speeltuin van Saoedi-Arabië’, reageerde een vriend die er een decennium geleden even was gepasseerd tijdens zijn vele werkgerelateerde reizen naar Saoedi-Arabië. ‘Alles wat bij de Saoedi’s niet mag, is toegelaten in Bahrein.’ Afgaande op het visuele plaatje - de vele pretparken, de shopping malls, de make-over-klinieken en de toren ...