De verwelkoming in Iran was fenomenaal, de eerste vier dagen mochten we niets betalen, op het gênante af. Ik moest dreigen dat, indien men ons op nog iets zou trakteren, men mijn land, mijn cultuur en mijn ganse familie zou beledigen. Pas dan mocht ik een watertje betalen.

Tijdens terreuralarm vier regelde ik in hartje Anderlecht mijn administratieve bekering tot de islam en mijn islamitische trouw. Dat ging alleszins makkelijker dan het verkrijgen van mijn Iraans visum.

Ik ga in Iran blijkbaar aan de slag als tapijtenverkoper. Mijn schoonfamilie heeft dat ondertussen al geregeld. Ik ken niets van Perzische tapijten, maar ben een pientere leerling. Het kan snel gaan in de carrière van een mens.

Om in orde te zijn met Iraanse gebruiken, trouw ik best met mijn vriendin. En word ik ook moslim. Dat lukt allemaal, in één administratieve handeling. Simpel.

De voorbije zomer was ik met mijn vriendin in Vietnam. Naast job- en woonmogelijkheden hebben we er vooral veel oerwoud, dorpjes, eilanden, strandjes en wandelroutes verkend. Maar wat ons het meeste bijbleef, is de Vietnamese handelsgeest. Die is onovertroffen.