Wat is de meerwaarde van dingen met je eigen ogen te zien? Iets aan den lijve te ondervinden? vraag Bie Vancraeynest zich af. Ze was bij het voetbalfeestje aan de Beurs, maar zag de vernielingen via social media. Ze bezocht een "vluchtelingenkamp" in het noorden van Frankrijk, en zag dat je van een kamp niet kan spreken. Wat je ziet, is politiek, s ...

‘Het is 2017, we hoeven een aantal dingen niet meer te pikken’, schrijft Bie Vancraeynest in haar column. ‘De pussyhats hebben het gehad met de openvallende badjassen.’ #Metoo

Ik zit met ontwenningsverschijnselen. Zonder kijken schoot ik net nog de baan op. De autoloze zondag zindert duidelijk nog bij me na. Die dag dat de Brusselaar bijt in zijn stad als in een blozende appel. De zon en een stad zonder auto’s, meer heeft een mens niet nodig om een beetje te zweven. De obligate beelden van de fietsers op de Wetstraat zou ...

Tijdens haar vakantie voelt Bie Vancraeynest voor het eerst een gevoel van urgentie. Iedereen moet voor zichzelf kunnen spreken, en naar de ander kunnen luisteren die over zichzelf spreekt. Terwijl ze het gras van tussen de stoeptegels verwijdert, ordent ze haar gedachten en fichebak met de onvindbare andere mensen. 

Stop mensen in een machtspositie en ze veranderen, zegt Bie Vancraeynest in haar maandelijkse column. Misschien moeten mensen met macht, zoals politici, af en toe eens in een andere rol stappen. Aan de kassa van een supermarkt bv. Die voeten in de realiteit zouden dan misschien ook wat meer fond geven aan het politieke en maatschappe ...

Net als alle andere mensen moeten ook columnisten nu en dan even op adem te komen, herbronnen. Bie Vancraeynest doet dat het liefst ‘horizontaal op een strandlaken’. De Middellandse zee is daarvoor haar favoriete locatie. En toch voelt het de laatste zomers anders, zegt ze. ‘Ik heb het moeilijk om met licht gemoed te dobberen ...

Bie Vancraeynest haalt herinneringen op aan de tijd waarin je nog dagelijks in de rij moest gaan staan als je werkloos was. En aan de administratieve mallemolen waar je toen doorheen moest. Dat dagelijkse bezoek aan het stempellokkaal is ondertussen verleden tijd, maar aan de bureaucratie is niets veranderd.

De Brusselse Citroënsite wordt een cultuurtempel en moet “een ontmoetingsplaats voor alle Brusselaars” worden. Er worden miljoenen geïnvesteerd en er zijn zelfs afspraken met het Centre Pompidou in Parijs. Maar of dit een succesvol project wordt, zonder daar organisaties, burgerinitiatieven en bewoners bij te betrekken, is nog maar de v ...

‘Waar ik passeer, daar laat ik een spoor van slow drip koffiebars en kunstgalerijen achter’, zegt Bie Vancraeynest in haar maandelijkse column. ‘Ik ben de mens geworden dominante middenklasser.’

Bie Vancraeynest kan er niet aan doen. Haar hiphophart  klopt nog steeds. En zo belandt ze regelmatig met opzet of per ongeluk, op optredens, graffiti-jams, dans-en slambattles waar ze, ver van het politieke gekrakeel in de Wetstraat (en de sociale media), vaststelt dat  mensen met een erg verschillende achtergrond elkaar gemakkelijk vind ...

Het zijn barre tijden voor wie zich tot de linkse kerk bekent. Wie wil wegkijken van de alomtegenwoordige Trump en voor de afwisseling de verkiezingsstrijd in de buurlanden volgt, wordt nog minder vrolijk. Hoe gaan we een dam opwerpen tegen die steeds sterkere rechtse golf en met wie gaan we aan die dam bouwen, vraagt Bie Vancraeynest zich af.

Bie Vancraeynest is gefascineerd door verschuivingen in (beelden)taal. Het is een van de redenen waarom ze er niet in slaagt om weg te blijven van sociale media. Net zoals je bij tandpijn blijft duwen met je tong tegen een zere kies, om je ervan te vergewissen, dat het nog steeds pijn doet.