Verdomd handig toch als je een groter verstand hebt dan de mensen om je heen. Je bent ze altijd drie zetten voor, in om het even wat, schaakspel, bedrijf, school, journalistiek, politiek.

De uitwijzing van de perfect geïntegreerde Afghaan Aziz Heidari en zijn 14-jarige zoon, en vooral de motivering van de Dienst Vreemdelingenzaken tot die beslissing, is grondstof voor een absurdistisch theater. Tegen botte onwil kan zelfs de meest voorbeeldige integratie niet op, schrijft Geert Van Istendael.

MO*columnist en Duitslandkenner Geert Van Istendael gaat dieper in op de samenlevingsproblemen in het oosten van Duitsland. Is extreemrechts aan een opmars bezig? Moeten we ons echt ongerust beginnen maken?

Uw aandacht graag voor een dun boekje. De toon is vriendelijk, het verhaal genadeloos. Hoffelijk deelt de auteur, Kishore Mahbubani, oorvijgen uit en geloof me vrij, ze zinderen nog lang na.

Het totale gebrek aan verantwoordelijkheidszin van de Beierse CSU-politicus Seehofer en de zijnen, heel Europa uit elkaar scheuren om toch maar thuis het baasje te kunnen spelen, het tart de verbeelding van MO*columnist Geert Van Istendael

Dit is mijn eenenzeventigste bijdrage tot MO* en ik ben zelf eenenzeventig jaar. Een ouwe knar dus en of de knar ook kras is, moeten anderen maar beoordelen.

Geert Van Istendael bezingt de fermette. Samen met pastoriewoningen zijn ze niet zijn smaak, maar wel uiterst bewoonbaar. Hij is het dan ook niet eens met de alomtegenwoordige kritiek op hun bewoners.

MO*columnist Geert Van Istendael beveelt ons een boek aan over onwil, lafheid en kazakdraaierij in Europa.

Iedere taal is geniaal op haar eigen onvervangbare manier. Wat ik walgelijk vind, is het Angelsaksische cultuurimperialisme. Cultuurimperialisme van elke taal trouwens, laat daarover geen misverstand bestaan.

Hoe de politieke toekomst van Duitsland er uit zal zien, is ook voor Duitslandkenner Geert Van Istendael koffiedik kijken. Een ding is zeker. Schulz en Merkel staan voor een zware uitdaging.

‘Het is niet dat je je wensen voor werkelijkheid moet nemen. 2017 was allesbehalve een gelukkig jaar en wie nog durft te kijken en te luisteren zal niet bijster opgewekt 2018 binnenstappen.’

Na 37 jaar in Brussel gewoond te hebben, verlaat Geert Van Istendael de hoofdstad om een droom te vervullen van zijn echtgenote: in een dorp wonen.