Gaan we alles recycleren, tot we een perfecte kringloop hebben, maar nog wel steeds evenveel plastic flesjes, vraagt MO*columnist Jan Mertens zich af. Of kunnen we naast recyclage van de dingen die echt nodig zijn ook denken aan een toekomst met minder plastic? Een toekomst met dingen die blijven.

Het is niet zo eenvoudig om haatmannen niet te haten. Misschien is dat besef al een goed begin.

Het is een hele geruststelling, te weten dat we in wezen imperfect en falend zijn. Het gestuntel en gestotter dat daarmee samenhangt, maakt ons mooi.

Hoe we hardnekkig niet willen weten wat voor de hand ligt, het blijft merkwaardig. Weten dat je binnen de planetaire grenzen kunt blijven leven, het zou nochtans een geweldige stap vooruit zijn, niet een stap terug.

Stel je voor, dat je rekening zou moeten houden met de grillen van de natuur, zegt MO*columnist Jan Mertens. Stel je voor, dat je zou moeten nadenken over de waarde van een boom. Stel je voor, dat de bestemming van een boom niet is om gekapt te worden.

Het is kwetsend dat je ervan wordt beschuldigd ‘afgunstig’ te zijn terwijl je vooral meer rechtvaardigheid wilt. Meer rechtvaardigheid is minder ongelijkheid. Maar wie over ongelijkheid praat, moet ook nadenken over genoeg.

Als we vooruitgang enkel kunnen interpreteren als “steeds meer”, als meer produceren en consumeren, lopen we onherroepelijk vast, met achteruitgang als gevolg, zegt Jan Mertens.

Het is niet altijd eenvoudig, omgaan met het besef van de toenemende ecologische crisis, zegt Jan Mertens. Onze gevoelens daarover wegduwen is niet de beste weg. Ruimte maken voor verdriet kan net helpen om je minder machteloos te voelen.

Het kan gevaarlijk zijn om te gemakkelijk mee te gaan met gangbare begippenparen, zegt Jan Mertens. Als je moeite hebt met het beleid van de nieuwe Amerikaanse president, en je omschrijft zijn beleid als “protectionisme”, wil dat nog niet zeggen dat je automatisch ongenuanceerd voor “vrijhandel” moet zijn. We zouden manieren ...

Op 14 maart zal het Brussels Hof van Beroep zich uitspreken in de zaak tegen Eternit. Dat bedrijf ging in beroep na een eerdere veroordeling. Asbest doodt als een dief in de nacht. Hopelijk wordt 14 maart een klein moment van gerechtigheid.

Soms is het moeilijk niet minstens een beetje wanhopig te worden over de wereld waarin onze kinderen opgroeien. Enkele mijmeringen in verwarring, en dat is misschien ook wel goed.

Blijkbaar kun of mag je ‘de’ vooruitgang niet tegenhouden. Ook niet als die ons eenzamer maakt. Het is nog niet helemaal donker, zingt een oude man. Misschien beseffen we niet eens hoe kostbaar en kwetsbaar onze menselijkheid is.