Burgerschap is meer dan onze portemonnee, zegt Jan Mertens in zijn column van deze maand. Misschien is het wel tijd om een beetje dankbaarder te zijn voor de publieke diensten die we samen organiseren. Ze zijn immers niet vanzelfsprekend.

Waarschijnlijk zouden velen het handig vinden om met rust gelaten te worden door de grote wereld. Onbegrijpelijk is dat niet. Maar wie graag wat meer rust zou willen, zal zich volgens columnist Jan Mertens toch moeten bezighouden met de vraag hoe rechtvaardig die grote wereld is.

Ineens zo’n immense originele rode nazivlag zien hangen, het geeft een schok, constateert Jan Mertens tijdens een bezoek aan een oorlogsmuseum. ‘Weet jij ooit wat je zou doen, wanneer het oorlog wordt? Weet jij of je dan, op het ultieme moment, moedig zult zijn? Weet jij of je je kunt voorbereiden op zo’n moment? Soms zou je het w ...

Columnist Jan Mertens probeert deze zomer tot rust te komen. ‘De voorbije weken had ik soms een afkeer van woorden, van sommige woorden althans.’

Het idee dat mensen (eindeloos) zouden moeten verbeterd worden via technologische weg, vindt Jan Mertens een akelige gedachte. Een technologisch verbeterde versie van onszelf, met een USB-stick in je hoofd, het hoeft niet echt …

Een bus die als bestemming 'Groenendaal' heeft, brengt MO*columnist Jan Mertens in een filosofische stemming. ‘Gelukkig zijn er verhalen en liedjes om de plekken te betoveren. Gelukkig kunnen we verlangen.’

Als we echt naar een duurzame wereld willen gaan, zal niet alles gemakkelijk zijn. Misschien is het woord gemakkelijk wel het verkeerde. Misschien is het te ‘gemakkelijk’ om te denken dat we dat debat kunnen voeren zonder het over waarden te hebben, schrijft MO*columnist Jan Mertens.

In zijn nieuwste column toont Jan Mertens zich, wat had u gedacht, een voorstander van de duurzame circulaire economie, die in een ideale wereld een duurzame en rechtvaardige welvaart binnen planetaire grenzen mogelijk maakt. Maar hij vraagt ook om niet te gemakkelijk voorbij te gaan aan de mogelijke sociale gevolgen van een en ander. 

Iets met het woord plicht klopt niet in de stelling dat optimisme een “moral duty” moet zijn, zegt Jan Mertens in zijn column. De waarheid onder ogen zien, misschien is dat wel een morele plicht. Of een deugd.

Ergens tussen Tsipras en Dylan. Heiligen bestaan niet, falende mensen wel. Laten we maar bij de mensen blijven, zo zien we hun echte verdiensten beter.  

Wat zou je zeggen aan je jongere zelf? En wat als je nu jong was? Hoe kijk je naar de tijd, en de wereld waar je in geworpen bent?

Alles moet vol: de zondag, de winkelmand, het hele ego. Jan Mertens wordt daar niet goed van en neemt een versregel van Rutger Kopland als de banier van zijn persoonlijke strijd voor leegte. Een volle leegte, welteverstaan.