16-jarige getuigt: “Boek gaf me een goed gevoel”

De redactie van De Wereld Morgen vroeg aan Zahra Choua om het recentste boekje Papa, wat is een moslim? van de Frans-Marokkaanse schrijver Tahar Ben Jelloun te lezen. In dat boek antwoordt Jelloun op de kritische vragen van zijn 10-jarig dochtertje na de aanslagen van 11 september 2001.
Het thema van ‘Papa, wat is een moslim?’ is op dit moment zeer herkenbaar in onze maatschappij. Door de aanslagen van 11 september vorig jaar raakte de visie op allochtonen van onze maatschappij immers nog meer verdeeld.
Over het terrorisme zegt Jelloun dat het niet per se voor god is wat ze allemaal doen. Hij stelt dat de terroristen geen goede islamieten zijn, de islam laat zoiets niet toe. Het zijn gewoon fanatiekelingen die de islam niet eens kennen.
Maar ik begrijp die terroristen toch wel een beetje. Ook Amerika en het Westen handelen politiek niet altijd correct, en de politiek van Amerika heeft in het verleden al veel meer slachtoffers gemaakt dan de aanslagen in de VS. Je moet dat terrorisme daarom niet goedkeuren, maar ik begrijp wel dat Osama die mensen eens wou laten voelen hoe dat voelt.
Het boekje verduidelijkt de islam en de Arabische beschaving. Tahar Ben Jelloun is er bij mij alvast in geslaagd om mijn eigen familie en vele anderen, hun geloof en hun levenswijze beter te leren kennen. Ben Jelloun maakt duidelijk hoe het islamitische geloof is ontstaan en hoe een maatschappij met een andere cultuur zich daar een beeld van vormt. Belangrijk zijn ook de verschillende stromingen in de islam. In het Westen wordt islam te vaak geassocieerd met de strenge vorm, met fundamentalisme en zelfs extremisme.

Het boekje maakt me steeds wijzer en wijzer. Het geeft me tegelijkertijd ook een goed gevoel, want er staat in geschreven dat het niveau van de islamitische beschaving wat vooruitgang en cultuur betreft, drie eeuwen lang het hoogste was van de hele wereld.

Aan het eind werd het mij gewoon duidelijk wat hij wil zeggen… Alle godsdiensten zijn an sich hetzelfde, maar ze worden anders beoefend.
De allochtonen van -tegenwoordig worden benadeeld wegens de onwetendheid van de maatschappij, onwetendheid over de godsdienst, onwetendheid over de cultuur, de opvoeding… De maatschappij heeft dan weer problemen met de allochtonen omdat de allochtonen het moeilijk hebben zich aan te passen.
Voor beide partijen zal het een moeilijke discussie worden om het probleem opgelost te krijgen. Want wie zal het het eerst nodig hebben? Wie moet daarvoor zorgen? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden…

Tot slot wil ik toch nog kwijtdat veel meer kongeren hierover zouden moeten kunnen nadenken, dat kennismakingmaking met andere culturen veel taboes zou kunnben doorbreken, dat het jongeren de wereld beter zou laten begrijpen. En ik vind dus dat daar werk moet van gmaakt worden.

Zahra Choua


——————————————————————————–

Op zaterdag 28 september trok de redactie van De Wereld Morgen met Zahra Choua en Natasja Van Dam naar Antwerpen. In de namiddag keken ze er naar de film NV Meisje, zowat de enige niet-Amerikaanse productie die er toen liep. ‘s Avonds streken ze neer in het Zuiderpershuis, waar een Zuid-Afrikaans gezelschap de muzikale dansproductie Tshutshumagala bracht. Welke indruk liet dat achter bij de jongedames?

NV Meisje

Zahra Choua: In de film NV Meisje zien we hoe het meisje zich losmaakt van het fabrieksleven op het platteland en op zoek gaat naar een ‘culturele’ job in de grootstad. Dat gaat natuurlijk niet zonder problemen. Wat weten plattelandsmensen van een grootstad? Het is moeilijk om je weg daar te vinden. Maar door de moeilijke weg te kiezen, heeft dit meisje bewezen toch iets belangrijk te kunnen bereiken. Ze vindt namelijk de liefde… Toen ze voor het eerst in Brussel aankwam, keek ze wel even op naar de talloze culturen. Toch leek het haar niet te storen. Want ze kijkt regelmatig naar het volk dat zich op de straat bevindt, haar lichaamstaal vertelde mij dat ze het gewoon boeiend en fantastisch vindt. Haar omgeving had misschien anders verwacht, niemand begreep haar situatie.

Mocht ik in één van de grootsteden hier in België terechtkomen, zou ik er minder moeite mee hebben. Mijn afkomst heeft daar meer mee te maken dan de stad waarin ik woon. Als half-Marokkaanse en half-Belgische heb ik zelf soms ook te maken met discriminatie. Tussen twee culturen leven is nu eenmaal niet makkelijk.

Mocht ik vanuit Afrika in België terechtkomen, dan hoop ik toch dat ik mensen tegenkom die sterk in hun schoenen staan. Zo dat ik al meteen een voorbeeld zou hebben van hoe het moet en niet mag. Maar het zal waarschijnlijk niet van een leien dakje lopen. Meestal krijgen Afrikanen niet eens een deftige ontvangst. Ze worden ergens geplaatst en dat is het. Hoe sommige mensen dan kunnen verwachten dat ze zich zouden moeten aanpassen, blijft mij een groot raadsel.


Natasja Van Dam: Je ziet het meisje regelmatig uit het raam kijken naar de zwarten. Dat is nieuw voor haar, ze heeft nooit andere mensen gezien dan blanken. En het beeld straalt een zekere angst uit, maar zeker geen afkeer.
Het meisje staat zelf voor heel wat nieuwe dingen. Ze wordt voor het eerst geconfronteerd met de grootstad, ze zoekt werk in een museum… Van platteland naar de grootstad: dat is een behoorlijk verschil in cultuur.
De film gaat ook veel over sex. Er wordt een bepaald beeld geschapen van de vrouw. Ze is eenzaam, maar het is zeker geen verkeerd beeld.

Mocht ik als geboren en getogen Antwerpenaar in Hoepertingen gaan wonen, dan zou ik daar mijn draai niet vinden. Hier heb je massa’s winkels, zelfs nachtwinkels. Ginder kun je zonder auto niet eens leven.
Wanneer ik hier als Maghrebijn zou terechtkomen, zou dat alleen nog veel erger zijn. Daarom zoeken die mensen ook vaak de stad op. Daar leven ze veel meer in de anonimiteit. Zo beschermen ze zich tegen het racisme, ze beschermen zich omdat ze ‘anders zijn’. Ze hebben ook het beeld dat ze in de stad makkelijker werk vinden.




Tshutshumagala

Zahra Choua: De voorstelling Tshutshumagala in het Zuiderpershuis deed me opmerken dat sommige mensen zich toch nog kunnen inzetten voor de vereniging tussen de Europese en andere culturen.
De voorstelling gaf ons op het eerste gezicht een mooie kennismaking met de traditionele culturen van enkele Zuid-Afrikaanse volkeren: Venda, Tsonga en Pedi. Ze toonden ons een paar van hun traditionele dansen, hun muzikale talenten en hun instrumenten. Ik vond het wel vreemd dat ze op het podium dansten met rieten rokjes en blote borsten, hoewel ze na de voorstelling kleren droegen net zoals wij. Welk beeld geeft ons dat van Afrika?
Na de voorstelling was er gelegenheid om de acteurs te ontmoeten, dit ging ook gepaard met een tentoonstelling die ons nog meer materiële voorwerpen uit hun land toonde. Daar kon ik zien dat ze daar héél creatief bezig zijn, met weinig middelen. Dat bestaat bij ons nog nauwelijks.
We mochten zelfs genieten van hun lievelingsgerechten. Veel mensen hebben zich niet gewaagd aan de gebakken termieten en rupsen. Vegetariërs?

Natasja Van Dam: Ik vond de voorstelling in het Zuiderpershuis veel interessanter dan de film. Daar wordt de echte cultuur uitgebeeld: traditionele dansen. De mensen leven ginds zoals ze hier op het podium staan.
Misschien is dat niet echt zo, maar het zijn wel de tradities van hun voorouders. En ik denk toch dat er ginder nog groepen zijn die zo leven. Wanneer wij ons als Belgen in bv. Washington mogen tonen, dan nemen wij toch ook onze volksdansen, onze Belgische kost en onze religie mee. Dat is onze manier van leven. Al tonen wij ons misschien toch ook liever als moderne mens… Het was de eerste keer dat ik in het Zuiderpershuis kwam. En ik ben eerlijk gezegd wel geneigd om daar opnieuw naartoe te gaan voor andere voorstellingen. Het Zuiderpershuis vervult een functie: het geeft vreemde culturen de kans om zich voor te stellen. Zo weten we hoe mensen in andere landen leven.
Ik kijk veel naar documentaires en ik kijk ook elke dag naar het nieuws. Dat geeft me een gans ander beeld dan het beeld dat het Zuiderpershuis me geeft. Het Zuiderpershuis zorgt voor een aanvulling op dat beeld.

De 16-jarige Zahra Choua woont in Bree, studeert kunstonderwijs in Hasselt en is van half-Marokkaanse oorsprong.

De 15-jarige Natasja Van Dam woont in Antwerpen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.