Afghanistan: Harten en geesten

Er stroomt dan ook massaal veel hulpgeld naar Afghanistan. Hoeveel? ‘Dat weet niemand, zelfs de regering niet’, zegt Younus Payab, assistent directeur van UNDP in Afghanistan.

België steunde de heropbouw van Afghanistan in het kader van de afspraken van de Conferentie van Tokio de voorbije vijf jaar met 30,6 miljoen euro uit de begroting van Ontwikkelingssamenwerking. Hetzelfde bedrag werd toegezegd voor de periode 2007-2010. In 2006 keurde minister De Decker nog bijkomende projecten ter waarde van 1,6 miljoen euro goed, vooral voor noodhulp.
In het verleden werd de Belgische Tokio-bijdrage gebruikt voor het versterken van het ministerie van Vrouwenzaken, het herstellen van een gevangenis voor drugscriminelen, het opzetten van programma’s voor alternatieve inkomsten en vooral voor het National Area-Based Development Programme. Dat NABDP mikt op de economische heropleving door maximale participatie van burgers en privé-investeerders. Een klemtoon die UNDP doorheen zijn hele aanpak legt.
Payab: ‘Zonder de privé-sector krijgen we dit land nooit uit het slop. We willen vooral de productieve krachten stimuleren -de economie draait nu veel te eenzijdig rond handel- en vooral mikken op de landbouwsector. Minstens 80 procent van de Afghanen woont immers op het platteland.’

Nood aan vorming

Fakhruddin Azizi, programmacoördinator bij  UNDP en mede-auteur van het National Human Development Report 2004 vreest dat de internationale gemeenschap de ernst van de situatie onderschat. ‘Afghanistan staat nergens op het vlak van ontwikkeling. Een groot deel van het land heeft geen elektriciteit en de grote meerderheid van de mensen kan lezen noch schrijven. Zelfs in Kaboel is geen fatsoenlijke school te vinden en voor goede gezondheidszorg moeten we nog altijd de grens over naar Pakistan of Iran.’
Abdul Bari, nog een assistent directeur van UNDP pikt daarop in: ‘De combinatie van armoede en geweld drijft Afghanistan opnieuw in de armen van de grote buren Iran en Pakistan. Zo is het in verleden ook altijd gegaan: een wanhopige bevolking en een onbekwame regering kunnen de strategieën en de kuiperijen van wereldmachten en regionale spelers niet weerstaan.’ Azizi en Bari zijn het er dan ook over eens dat Afghanistan op de eerste plaats behoefte heeft aan scholing. Want goed gevormde mensen laten zich niet zo snel misbruiken, hopen ze.