Alles verandert, en niets verandert in Israël (analyse)

Er is veel beweging deze week in het Midden-Oosten. Maar eigenlijk blijft men diplomatiek rondjes draaien. Noch de top van de Arabische Liga in Doha, noch de aanstelling van de nieuwe Israëlische regering zal de impasse in de regio doorbreken.
Zestien maanden geleden werd op het vredesoverleg in Annapolis de noodzaak van een Palestijnse staat naast de Israëlische benadrukt, de zogenaamde tweestatenoplossing. Bij zijn terugkeer wond de Israëlische eerste minister Ehud Olmert er geen doekjes om: “Twee staten, of het is afgelopen met Israël.”
Deze week geeft Olmert de fakkel door maar nog steeds is die tweede staat er niet. Het blijft ook wachten op een nieuw Amerikaans initiatief. En Olmerts opvolger Benjamin Netanyahu weigert nog steeds het tweestatenprincipe te onderschrijven. Alleen een onverbeterlijke optimist durft nog te geloven in een oplossing op korte termijn.
Olmerts erfenis oogt weinig fraai. Twee oorlogen, Libanon en Gaza, en mislukte onderhandelingen. Zijn waarschuwing van zestien maanden geleden klinkt hol. Zijn hele beleid was erop gericht Israëls afschrikkende kracht te vergroten. Maar het resultaat is dat de uitvoering van zijn grote beloftes, de terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever en de tweestatenoplossing, verder af is dan ooit.

Militaire resultaten


De tastbare resultaten van Olmerts buitenlandbeleid zijn allemaal militair van aard. Er waren niet alleen de twee oorlogen maar ook drie operaties met hoog risico: de moord in Damascus op Hezbollah-kopstuk Imad Mughniyeh, het bombardement op een vermeende Syrische kernreactor, en de luchtaanvallen in Soedan op het vermeende Iraanse raketten voor Hamas.
De verantwoordelijkheid voor de diplomatieke impasse ligt niet alleen bij Olmert. Pogingen om de confrontatie uit de weg te gaan, werden voortdurend ondermijnd door feiten op het terrein.
Een half jaar na Annapolis sloeg de Palestijnse Autoriteit lek door de interne strijd tussen Fatah en Hamas. En ook het vredesinitiatief van de Arabische Liga, dat in 2002 in Beiroet was opgestart, viel ten prooi aan verdeeldheid en machtswissels.
Toen Barack Obama vorige zomer – hij was toen nog niet verkozen – de regio bezocht, sprak hij er zijn verbazing over uit dat Israël nog niet had gereageerd op het vredesvoorstel van de Arabische Liga. Mogelijk moet hij nu als president de druk evenzeer op de verdeelde Arabische wereld leggen als op de nieuwe Israëlische regering.
Het zou goed kunnen dat Obama rekening moet houden met de Palestijnse verdeeldheid als die niet opgelost raakt. De nieuwe Israëlische premier gaat ervanuit dat de rivaliteit aanhoudt. Niet dat het veel verschil zal maken voor de internationale gemeenschap, die van Netanyahu verwacht dat hij Olmerts waarschuwing van zestien maanden geleden over de tweestatenoplossing ter harte neemt.
Wat de Palestijnen ook doen of niet doen, wat ook de ideologische voorkeur is van Israëls nieuwe eerste minister, Netanyahu zal moeten doen wat Olmert niet deed: een echte poging wagen om de tweestatenoplossing werkelijkheid te maken.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.