Amerika gunt migrantenkinderen geen tweede kans

Een Green Card geeft recht op permanent verblijf in de VS, maar niet helemaal. Wie ook maar een voorwaardelijke straf voor een diefstal krijgt, kan worden teruggezonden naar zijn land van herkomst. Het overkwam de broer van Kew Chea. Na een misdaad die hij als minderjarige pleegde, moest hij terug naar Cambodja, het land waar hij sinds hij vier was geen voet meer had gezet en waarvan hij de taal niet sprak.
De beslissing tot terugzending kwam volkomen onverwacht, herinnert Kew Chea zich. We waren een feest aan het plannen voor mijn afstuderen en zijn vrijlating uit de gevangenis. “Ik had al muziek uitgezocht en een diavoorstelling samengesteld, en iedereen uitgenodigd. Twee maanden voor het feest hoorden we dat hij naar Cambodja zou worden gestuurd.”
Het gezin Chea kwam in 1981 in de VS aan als politiek vluchtelingen van de naweeën van de Vietnamoorlog en het regime van de Rode Khmer. Kew was nog geen jaar en haar broer vier. Hun ouders openden een kruidenierszaak en draaiden lange uren om genoeg geld te verdienen. Hun zoon raakte op het slechte pad en werd op zijn achttiende samen met vier vrienden opgepakt voor een overtreding die ze begingen toen ze nog minderjarig waren. Door slecht juridisch advies werd hij als enige berecht als volwassene. Zijn vrienden werden veroordeeld tot twee à drie jaar in de jeugdgevangenis, hij tot de drievoudige straf in een gewone gevangenis.
De familie had altijd gedacht dat hij na zijn straf als een vrij man naar huis zou komen. Maar in 1996 werden in de VS nieuwe immigratiewetten van kracht. Die maken het mogelijk dat buitenlanders met een verblijfsvergunning die veroordeeld worden voor een zogenaamde “bezwarende misdaad”, teruggestuurd worden naar hun geboorteland.
“Mijn broer had een Green Card en we waren politiek vluchtelingen uit een land dat de VS erkende als een land met vervolgingen… en ze ontvingen ons met open armen als deel van hun herhuisvestingprogramma. We konden niet geloven dat ze ons terug zouden sturen”, zegt Kew Chea.

Spijt maakt niet uit



“Stel dat ik een computer steel. Ik wordt veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van een jaar en moet daarvan 30 dagen uitzitten, de rest wordt opgeschort. Maar voor de migratiedienst heb ik een bezwarende misdaad begaan. Vroeger, dat wil zeggen voor 1996, zou ik het recht hebben gekregen gehoord te worden en zou de rechter verzachtende omstandigheden in overweging kunnen  nemen. Maar sinds 1996 doen die er niet mee toe”, verduidelijkt advocaat Joren Lyons, verbonden aan de Asian Law Caucus.
“Het maakt niet uit hoe lang ik al in de VS woon, of ik getrouwd ben met een Amerikaan, of ik kinderen met de Amerikaanse nationaliteit heb, of ik altijd een goede baan heb gehad, of het mijn eerste veroordeling was”, vervolgt Lyons. “Dat ik spijt heb van wat ik deed, dat ik me verontschuldig tegenover de computereigenaar of dat ik schadevergoeding betaal, het doet er allemaal niet toe. Het enige wat ik aan de migratierechter kan voorleggen is of de kans bestaat dat ik ernstig risico loop in het land waarnaar de VS me wil terugsturen.”
De wet is retroactief, dus gaat ook op voor veroordelingen van voor 1996, zelfs als de straf al volledig uitgezeten is.

3 jaar wachten



Kew Chea’s broer werd bij vrijlating uit de gevangenis meteen opgepakt door immigratiebeambten, en overgebracht naar een centrum in Arizona, ver weg van zijn familie in California, waar nochtans ook een centrum was. Kew Chea: “Ze zeiden ons dat hij de volgende maand teruggestuurd zou worden  naar Cambodja. Dat hebben ze 36 maanden lang elke maand gezegd. Mijn broer verloor steeds meer hoop. Hij begin te denken dat hij de rest van zijn leven opgesloten zou blijven.”
Eén keer werd hij opgehaald uit het centrum is Los Angeles waar hij toen zat, overgevlogen  naar North Carolina en dan naar Texas. Ze zeiden dat hij binnen enkele dagen naar Cambodja gevlogen zou worden. Twee uur voor vertrek maakten ze hem midden in de nacht wakker. Sorry, zeiden ze, we hebben ons vergist van persoon. Ze hadden zijn identiteit verwisseld, en de verkeerde persoon drie staten doen doorkruisen! Ze hebben nog een keer een vergelijkbare fout gemaakt.”
In 2001 oordeelde het Amerikaanse Hooggerechtshof dat iemand die teruggezonden wordt niet langer dan 180 dagen mag worden vastgehouden als het land van herkomst hem of haar niet wil terugnemen. Maar de Amerikaanse wetgevers buigen zich momenteel over een nieuw wetsvoorstel (de Strive Act ) die opsluiting voor onbepaalde tijd toelaat, zegt advocaat Lyons. “Wat daar verontrustend aan is, is dat het gaat over mensen die hun volledige straf hebben uitgezeten, maar dus jaren en jaren kunnen blijven vastzitten…omwille van een politiek geschil tussen twee landen.”

Amerikaan in Cambodja



Toen Kew Chea’s broer het terugzendbevel kreeg, was er geen repatriëringovereenkomst tussen de VS en Cambodja. Maanden later, in 2002, tekenden de landen er een. Momenteel hebben 1.400 Cambodjaanse Amerikanen een terugzendbevel, en daarvan werden er al 126 teruggestuurd. Eén ervan is Chea’s broer. Na drie jaar wachten werd hij in augustus 2004 op het vliegtuig gezet.
Kea is hem twee keer gaan bezoeken in Cambodja en zegt dat de teruggezonden mensen het er erg moeilijk hebben. “Weinigen van hen hebben een baan, ook die met een universitaire opleiding. De Cambodjaanse overheid wil ze niet, de mensen ginder zijn bang van hen, ze hebben het erg moeilijk om te overleven. En dat geldt ook voor hun familie die in de VS is achtergebleven. Vaak waren ze broodwinner, en nu zij zijn weggestuurd nemen hun vrouwen vaak twee banen tegelijk aan, om hun kinderen groot te brengen, hun ouders te onderhouden én geld te sturen naar Cambodja om hun man te helpen overleven.”
“Mijn broer heeft toen hij jong was een fout gemaakt, maar hij heeft nooit een tweede kans gekregen, hoewel hij op zoveel manieren heeft proberen bewijzen dat hij veranderd was. Geen rechter heeft hem ooit aanhoord. Niemand bedacht dat hij nog maar vier jaar oud was toen hij hier kwam, dat hij geen Cambodjaans sprak, geen herinneringen heeft aan Cambodja. Hij is er geboren en ziet eruit als een Cambodjaan, maar hij is een Amerikaan… en het enige wat hij kende is de Amerikaanse cultuur waarin hij is opgegroeid. We hebben hem opgevoed als een Amerikaans kind, en zij hebben hem teruggestuurd.”  

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.