Amerikaanse congresleden willen dat Dow Bhopal opruimt

Een uit de hand gelopen chemische reactie in een industriële installatie van Union Carbide deed in de nacht van 3 december 1984 een dodelijk gas vrijkomen in de Indiase stad Bhopal.  De ramp kostte de eerste nacht al het leven aan 3.500 mensen, en in de daaropvolgende week nog eens aan 8.000. Inmiddels heeft de chronische vervuiling de gezondheid van 200.000 mensen aangetast.
Sarita en Sareen, twee van de slachtoffers, reisden op uitnodiging van de Bhopal Group for Information and Action (BGIA) 42 dagen lang rond in de Verenigde Staten om er te praten met ambtenaren, academici en politici. “We hadden onder meer een ontmoeting met ambtenaren van Justitie, die zeker oren hadden naar de uitlevering van Warren Anderson, hoofd van Union Carbide op het moment van de ramp”, zegt Rachna Dhingra van BGIA. Anderson slaagde erin Bhopal te ontvluchten en naar de VS te vluchten.
Het belangrijkste doel van het bezoek was echter druk uit te oefenen op Dow Chemicals, de multinational die Union Carbide kocht, om de fabriekssite in Bhopal eindelijk op de ruimen. De site blijft zwaar vervuild, waardoor de arme gemeenschappen rond het terrein na 25 jaar nog steeds verplicht zijn om besmet water te drinken.

“Verantwoodelijkheid opnemen”

Dat de 27 congresleden zich nu achter die eis scharen, is volgens Dhingra een grote stap. Ze vragen Dow Chemicals in een brief om verantwoordelijkheid op te nemen voor de medische noden van de overlevenden en hun economisch herstel te steunen. Het bedrijf moet ook de grond en het water rond de site saneren.
De congresleden vragen het bedrijf ook om niet langer te weigeren voor de Indiase rechtbank te verschijnen. “Na 25 jaar blijft de menselijke en ecologische tragedie van Bhopal ons achtervolgen, terwijl Union Carbide en Dow Chemical nog steeds niet berecht zijn”, zei congreslid Frank Pallone.
Dow Chemicals voert al jaren aan dat de hele zaak geregeld is in 1989, toen Union Carbide 470 miljoen dollar betaalde aan de Indiase regering om te verdelen onder de overlevenden.
Organisaties vinden dat bedrag in het niets zinken bij de drie miljard dollar die oorspronkelijk geëist was door de Indiase regering. Het bedrag houdt bovendien geen enkele rekening met de effecten op lange termijn.