Amerikaanse haviken willen troepen in Irak houden

Militaire bevelhebbers en haviken zijn niet te spreken over plannen van de regering-Obama om maar drie- tot vierduizend soldaten in Irak te houden na het einde van dit jaar. Een dergelijke afzwakking van de Amerikaanse aanwezigheid is een ramp, zeggen de critici, want er zijn meer troepen nodig om te vermijden dat het land niet opnieuw in een burgeroorlog verzinkt, een vrijhaven voor Al Qaeda wordt of nog meer onder invloed van Iran komt. Ze opteren voor een troepenmacht van minstens tienduizend soldaten, hoewel de Amerikaanse bevelhebber in Irak, generaal Lloyd Austin, er nog vier- tot achtduizend meer vraagt.

“Het zou een van de grootste blunders in het Amerikaanse buitenlandse beleid zijn om Irak te verliezen omdat je er maar drieduizend militairen hebt in plaats van tienduizend”, zei Lindsay Graham, een invloedrijke opiniemaker binnen de Republikeinse Partij, eerder deze week. “Iran zou ervan smullen.”

Deadline

Het debat komt op gang nu een belangrijke deadline dichterbij komt. Onder een akkoord dat in 2008 werd onderhandeld door de toenmalige president Bush, moeten de laatste Amerikaanse militairen eind dit jaar uit Irak vertrekken. Iedereen ging ervan uit dat de regering van premier Nouri al-Maliki een nieuw akkoord zou onderhandelen waardoor de soldaten langer in het land zouden kunnen blijven.

Maar tot grote ergernis van het Pentagon kwam die vraag er niet, onder meer door een politieke patstelling in Irak en de sterke tegenstand bij de bevolking. Maliki kreeg pas vorige maand voldoende steun binnen zijn regering om gesprekken over een verlenging te beginnen. Wel onder voorwaarde dat alle Amerikaanse troepen zich zouden beperken tot “trainingsactiviteiten”.

De regering-Maliki heeft niet openlijk laten weten hoeveel militairen ze bereid is te accepteren, maar bronnen binnen de regering lieten doorschemeren dat elk cijfer boven de tienduizend politiek onmogelijk is.

Minstens tienduizend

Deze week dook het cijfer “drie — tot vierduizend” militairen op, en direct kwam er een storm van kritiek van Graham en andere haviken in de VS. Het plan is “compleet onverzoenbaar met het advies van militaire bevelhebbers ter plaatse, ondermijnt de positie van de Amerikaanse onderhandelaars en suggereert dat de toekomst van Irak onbelangrijk is voor de VS”, schreef de neoconservatief Max Boot in de Weekly Standard. “Met zo’n aantal soldaten zouden de bevelhebbers de boeken dicht kunnen doen.”

Ook andere haviken, die groot voorstander waren van de invasie in 2003 en de “surge” met dertigduizend extra troepen in 2007, zijn het met Boot eens. “Een kleine troepenmacht kan geen rol van belang spelen in de vredeshandhaving die na 2007 een fenomenale daling in het geweld heeft bewerkstelligd”, schrijft Kenneth Pollack in de krant Wall Street Journal. Pollack vreest ook dat de slagkracht tegen terroristische cellen in het land ernstig ondermijnd wordt. De commentatoren zijn het erover eens dat enkel een troepenmacht van tien- tot twintigduizend manschappen Irak voldoende tijd gunt om nationale verzoening te bewerkstelligen.

Deadline respecteren

De haviken krijgen tegenwind van enkele gezaghebbende commentatoren. Paul Pillar, een voormalige Midden-Oostenanalist voor de CIA en hoogleraar aan de Universiteit van Georgetown, merkt op dat de Amerikaanse aanwezigheid het land niet dichter bij verzoening brengt. Pillar, die in een studie nog voor de Amerikaanse invasie het geweld had voorspeld, vindt dat de VS de afgesproken deadline moeten respecteren en de soldaten naar huis moeten laten komen. Hij pleit voor een drieduizendtal militairen die blijven om het  Iraakse leger te trainen.

Ook Leif Babin, een gerespecteerd voormalig lid van de Amerikaanse speciale eenheden die er drie campagnes in Irak op heeft zitten, sluit zich bij Pillar aan. In de krant Wall Street Journal schrijft Babin dat de VS “alles hebben bereikt wat mogelijk is in Irak” en dat ze de overwinning moeten uitroepen. “De visie van Irak als bloeiende democratie, zonder terreuraanvallen, met een geoliede krijgsmacht en een hechte band met de VS, is altijd een utopie geweest”, schrijft hij. “De blijvende aanwezigheid van de Amerikaanse troepen in Irak ondermijnt de geloofwaardigheid van de Iraakse regering en is koren op de molen van anti-Amerikaanse, pro-Iraanse krachten.”