Armeniërs en Azerbeidzjanen tonen weinig begrip voor “cyberoorlog”

Nagorno-Karabach vormt een etnische enclave binnen Azerbeidzjan en wordt vooral bevolkt door Armeniërs. In 1992 brak er oorlog uit in het gebied en Armeense troepen slaagden erin Nagorno-Karabach te veroveren. Bovendien kon Armenië 14% van het Azerbeidzjaans grondgebied inpalmen. Een staakt-het-vuren maakte in 1994 een einde aan het conflict. Sindsdien zijn er vredesgesprekken aan de gang, die volgens internationale waarnemers in 2007 tot een oplossing kunnen leiden voor het conflict.
Sinds 2000 vechten computerhackers uit Armenië en Azerbeidzjan het conflict rond Nagorno-Karabach verder uit op internet. Hackers uit beide landen proberen het e-mailverkeer en websites plat te leggen. Een van de laatste wapenfeiten van de cyberoorlog dateert van maart 2006, toen Azerbeidzjaanse hackers de site van de Armeense Eurosongkandidaat bekladden.
Het cyberconflict lijkt ook nu weer in hevigheid toe te nemen. Armeense hackers hebben op 22 januari Armeense staatsemblemen op de website van de publieke omroep van Azerbeidzjan geplaatst. Ze dreigen ermee een Azerbeidzjaanse hacker, Bacioglu, te vermoorden. Bacioglu saboteerde al verschillende Armeense websites en beantwoordde de dreigementen met het hacken van vijf Armeense sites. Op de sites plaatste hij foto’s van Azerbeidzjaanse burgerslachtoffers van het conflict rond Nagorno-Karabakh. Op 5 februari kwam er een nieuwe aanval van Armeense hackers.
De Azerbeidzjaanse minister van Communicatie, Ali Abbasov, roept beide partijen op om de elektronische oorlog te stoppen. “De cyberoorlog die tussen Armenië en Azerbeidzjan is uitgebarsten, is erg onaangenaam”, zegt Abbasov op EurasiaNet. Beide landen zouden volgens Abbasov de Europese conventie over Cybercriminaliteit moeten ondertekenen om dergelijke incidenten te vermijden.

Tijdverlies

Armeniërs en Azerbeidzjanen hebben weinig begrip voor de cyberoorlog. “Er is geen winnaar of verliezer in deze oorlog”, zegt de politieke analist Ilgar Mammadov. “Daarom denk ik dat het tijdverlies is.
Osman Gunduz, voorzitter van een ngo die het internet probeert te promoten in Azerbeidzjan, denkt dat het aantal hackers erg beperkt: “Zowel in Armenië als in Azerbeidzjan hebben de overheid of de veiligheidsdiensten hier niets mee te maken. Het zijn groepjes jongeren die de aanvallen uitvoeren om hun mening over het conflict te kunnen tonen.”
Een 22-jarige Armeniër die bij een IT-bedrijf werkt, beaamt dat. Hij zegt dat de aanvallen het werk zijn van computernerds: “Geen enkele serieuze mens houdt zich bezig met zulke kinderachtige inspanningen.”