Aspirientje tegen Brusselkoorts

Fatima Zibouh stapt, in het spitsuur van haar dag, de bus af en de Exki binnen. Door haar felgekleurde hoofddoek kan ik haar onmiddellijk spotten. Eén lievelingsplek kiezen in haar stad, daar begint ze niet aan. Dus hebben we ons beider drukke agenda’s op de kaart van Brussel gelegd en bevinden ons nu in de doorsnede.

Grotere kaart weergeven

Ze komt van een conferentie aan de ULB. ‘Mijn promotor heeft gezegd dat ik nu echt aan mijn bureau moet blijven zitten’, zegt ze met een glimlach die doet vermoeden dat dat wel een erg grote uitdaging is voor haar. Ze zit in de laatste rechte lijn van haar doctoraat over artistieke expressie van minderheden in de stedelijke ruimte.

Het einde van een dolle rit. Haar onderzoek heeft haar op zoveel nieuwe plaatsen gebracht en zoveel fijne mensen op haar pad gezet. Nu weet ze het wel zeker: hier zijn zoveel verborgen schatten, je kan blijven ontdekken. Haar verhouding met de stad laat zich aardig samen vatten: ‘Ik ben hier thuis.’ Hier kan Molenbeek, Matongé, Terkamerenbos en de Beurs zijn.

Haar academische carrière combineert ze, met schijnbaar gemak, met het moederschap en activisme in al zijn vormen. Van een reflectiegroep over actief pluralisme tot picknicken op het Beursplein: haar burgerschapsbalboekje staat behoorlijk vol. Ze hoort evenveel bij een denktank met het kruim van de Brusselse intelligentsia als bij het oudercomité van de school van haar zoontje.

Engagement begint in je eigen leven. ‘Ik wil het beste voor mijn kind, natuurlijk, maar ook voor alle andere kinderen’. Dus neemt ze andere mama’s op sleeptouw en zet zich verbeten in voor de school. ‘Zo ben ik dan ook wel: een beetje hyperactief.’ Ze lacht zich kuiltjes in de wangen. Rondom ons blijven mensen aan en af lopen voor mokken koffie, wifi-paswoorden en kaastaart. Zou het echt wel toeval zijn dat we net hier zijn beland, in deze ‘gezonde’ fastfoodketen, waar je Brusselaars van werkelijk elke kunne tegenkomt?

Graag wil ik weten in welk nest zo’n activiste is opgekweekt. Fatima is hier geboren, ‘in hetzelfde ziekenhuis als Jean-Claude Van Damme en Philippe Van Parijs’, vermeldt ze pour la petite histoire. Haar grootouders zijn uit Marokko hierheen gemigreerd en van al haar broers, zussen, neven en nichten is zij als enige naar de universiteit getrokken. Het is daar pas dat het verandervirus haar te pakken kreeg.

Dat de politieke overheden nog steeds de ongelooflijke troeven van een diverse samenleving niet willen zien, dat stemt haar droef. Maar verder is de teneur van haar betoog ontegensprekelijk optimistisch. Ze treedt haar engagementen met sérieux maar ook een zekere lichtheid tegemoet. Het leven is mooi en we hebben ongelooflijk veel geluk dat we aan deze bijzondere stad mogen bijdragen. Zelf vergeet ik dat soms. Het interesseert haar niet om de problemen op te lijsten. Ik hoor uit haar mond alleen maar mogelijke oplossingen. Waar ze het nodig acht, zet ze zich in. Het gevoel bij te dragen aan een betere wereld is haar antidotum. De geestdrift waarmee ze dat doet, werkt aanstekelijk. En dat er nog zoveel te zeggen valt en dat dit niet de laatste keer is dat wij elkaar zullen treffen.

Even snel als ze binnenkwam, is ze weer weg. Op weg naar een retro-tentoonstelling in een bobocafé aan de Hallepoort die ze snel nog even mee wil pikken. Ik blijf nog even zitten en tol na van de positieve wervelwind die net aan mij voorbij trok. Fatima Zibouh is een aspirientje tegen Brusselkoorts.