Beiroet laat heropbouw Zuid-Libanon over aan Qatar en Hezbollah

De oorlog tussen Israël en de Hezbollah duurde van 12 juli tot 14 augustus. Sommige dorpen in het zuiden van Libanon werden bijna volledig van de kaart geveegd; in veel andere dorpen en steden waren de verwoestingen enorm.

Meteen na het staakt-het-vuren begonnen zowat een miljoen vluchtelingen die de streek hadden verlaten, terug te keren. Maar de heropbouw sleept aan. Dat heeft volgens de getroffen mensen veel te maken met het gebrek aan aandacht voor hun lot in Beiroet.

”Premier Fouad Siniora kwam na de oorlog nooit poolshoogte nemen in het zuiden”, foetert Ali Beydoen uit Bint Jbail. Het dorp ligt op minder dan 5 kilometer van de grens van Israël en werd in de oorlog nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. ”Hij nam wel al vakantie in Jordanië”, weet Beydoen. “Hoe kan een premier zo weinig begaan zijn met zijn land?” Ali Beydoun ontvangt ons voor zijn woning, een halve ruïne. “Ik ben teruggekeerd om ons huis weer op te bouwen, terwijl mijn gezin in Dahiyeh blijft.” Dahiyeh, een zuidelijke voorstad van Beiroet, werd ook zwaar gebombardeerd door Israëlische gevechtsvliegtuigen.

Beydoun is even kwaad op de Libanese regering als op de Israëli’s. “We steunen de oppositie tegen Siniora, want we willen ons recht. Er moet steun komen voor de heropbouw.”

Er wordt wel ijverig gebouwd in Bint Jbail, maar dat gebeurt vooral met geld van Qatar. Ook de Hezbollah, die het eerst ter plaatse was met noodhulp en financiële steun voor de getroffen inwoners, levert nog altijd een beperkte bijdrage.

Ook de lokale bestuurders liggen onder vuur. “De gemeenteraad laat ons onze huizen niet heropbouwen zoals wij het willen”, zegt Bilal Hussein Jama’a. “Ze willen een bredere hoofdstraat en moderne appartementsblokken. Maar dan is er geen plaats meer voor mijn huis zoals het vroeger was.”

Jama’a is even woedend over het uitblijven van steun vanuit Beiroet. Hij zegt dat hij “voor 100 procent” achter de oppositiepartijen staat die de regering met een aanhoudende sit-in in de buurt van het parlementsgebouw belegeren.

Inwoners van andere dorpen in Zuid-Libanon ergeren zich eraan dat de regering wel het laatste woord wil hebben over hoe de heropbouw met geld uit het buitenland gebeurt. Hussein Ayoub, die bezig is zijn huis in het grensdorp Maroun er Ras weer op te trekken, zegt dat een rijke man uit Koeweit de heropbouw van verscheidene huizen in het dorp financiert. “De man wilde ons direct betalen, maar Siniora dwong hem zijn geld via de regering te kanaliseren. Ik heb de buik vol van die bemoeienissen. Ze sturen mensen om de controleren hoe ik bouw, maar hulp komt er niet.”

Libanon draagt een zware oorlogslast. Jean Fabre, de woordvoerder van het VN-Ontwikkelingsprogramma, schatte in augustus vorig jaar het economische verlies dat Libanon leed door de oorlog op “minstens 15 miljard dollar (11 miljard euro).

Ondanks het bestand is de spanning nog altijd voelbaar in de regio. Een Libanese soldaat van een grenspost, die niet genoemd wil worden, zegt dat hij bijna elke week Israëlische gevechtsvliegtuigen ziet, al mogen die daar volgens het vredesakkoord niet komen. “En onbemande verkenningsvliegtuigen komen hier bijna elke dag over.”