Beschamende Europese vertoning rond Oost-Congo

Die angsthazen van een Europeanen raken het nooit eens, moet de rebellenleider uit Noord-Kivu denken. In EU-kringen regent het ronkende verklaringen over de schrijnende ellende van de Congolese bevolking in het oosten. Maar wat koop je voor die mooie woorden?
Sommige uitspraken doen een mens toch perplex staan. EU-commissaris Louis Michel (Ontwikkelingssamenwerking) speelde het woensdag klaar het idee voor een Europese vredesmacht in Oost-Congo de grond in te boren. “Wie zo’n vredesmacht voorstaat, kent de realiteit op het terrein niet”, verklaarde vader Michel. “Dat zijn mensen die nog nooit een voet in Congo gezet hebben en niet weten waarover ze praten. Als je soldaten met een militair mandaat inzet in Congo, zou dat er eenvoudigweg op neerkomen dat je een oorlog aangaat.”
I beg to disagree. En ik ben niet de enige. Belgische niet-gouvernementele organisaties snappen er ook niets meer van. Ngo’s als 11.11.11 en Memisa, die het terrein in Congo wél goed kennen. Ongetwijfeld veel beter dan Louis Michel en andere Eurocraten. De ngo’s zien de gigantische humanitaire ellende op het terrein. Zij weten dat het Congolese leger een zootje ongeregeld is. Dat de VN-vredesmacht (Monuc) het geweld in Noord-Kivu ook niet alleen aan kan.
Overigens, ken je het terrein dan zo goed door van vijfsterrenhotel naar vijfsterrenhotel en van hoofdstad naar hoofdstad te reizen? Mijn vertrouwen zou dan eerder gaan naar ngo-werkers, paters en nonnen, artsen, coöperanten en andere experts die de realiteit aan den lijve ondervinden. En die langer ter plaatse blijven dan de tijd die nodig is voor een fraaie ‘photo-opportunity’.
Pleiten Michel en consoorten eens te meer voor ‘een diplomatieke oplossing’ voor het conflict in Oost-Congo? We horen het allemaal graag verkondigen. Ondertussen kunnen de honderdduizenden vluchtelingen in de Kivu creperen. Ten prooi aan cholera, mazelen, tbc en andere ziektes. En nooit zeker voor lijf en leden.
Is er een mirakeloplossing voor het geweld in Oost-Congo? Neen, helaas niet. Maar een Europese interventiemacht zou wel degelijk een verschil kunnen maken. Een krijgsheer als Nkunda - of moeten we zeggen: een regelrechte gangster in mooi pak - is niet onder de indruk van diplomatieke balletten en zwierige intentieverklaringen of vredesakkoorden. Zo’n man verstaat maar één taal, die van het rauwe geweld en van militaire macht. Als Nkunda en de zijnen pakweg 3.000 Europese militairen in zijn voortuin krijgt, zal hij wel twee keer nadenken voor hij nog ‘s een offensief organiseert.
Niemand pleit ervoor Belgische en andere Europese soldaten zomaar even de woestijn in te sturen. Als we Europese soldaten sturen, moeten ze goed uitgerust en bewapend zijn. En moeten ze over een precies en ferm mandaat beschikken dat hen de kans geeft spijkers met koppen te slaan en krijgsheren de pas af te snijden.
In Afghanistan zitten westerse troepen, ook Belgische soldaten, te vechten tegen de compromisloze fundamentalisten van de Taliban. Maar weinigen zeggen dat het Westen zijn troepen uit dat land moet terugtrekken. Al kan je je afvragen of het ooit zal lukken de strijd tegen de Taliban te winnen.
Als het Westen en Europa bereid zijn de oorlog tegen de Taliban voort te zetten, is er geen enkele reden waarom ze geen troepen zouden sturen naar Oost-Congo. De humanitaire tragedie in Oost-Congo is van een ongeziene schaal. Of is Congo minder belangrijk ‘omdat het maar Afrikanen zijn’… ?

In EU-kringen regent het ronkende verklaringen over de schrijnende ellende van de Congolese bevolking in het oosten. Maar wat koop je voor die mooie woorden?

Denis Bouwen maakt deel uit van de hoofdredactie van CongoForum (www.congoforum.be). Hij schreef deze bijdrage in eigen naam.