Bescherming New Orleans blijft ver onder Nederlands niveau

“Meteen na de doortocht van Katrina beloofde de regering-Bush een bescherming van 99 procent”, zegt Sandy Rosenthal van de organisatie Levees.org, die ijvert voor betere kustbescherming. “Dat betekent dat er elk jaar 1 procent kans is dat de dammen de bevolking niet zullen beschermen.”
Rosenthal maakte onlangs een uitstap naar Nederland in het gezelschap van Senator Mary Landrieu, om er lessen te trekken uit het Nederlandse dijkensysteem. “Nederland beschermt zijn bevolking met een zekerheid van 99,99 procent. Het gevaar voor de bevolking is er dus honderd keer kleiner. Ik ben net terug en zag het met eigen ogen. Waarom hebben wij niet zoiets in New Orleans?”

Vijftig dijkbreuken

Toen Katrina vier jaar geleden op 29 augustus de kust bereikte, braken de dijken rond New Orleans op minstens vijftig plaatsen door. Grote delen van de stad kwamen daardoor onder water te staan. In New Orleans alleen al kwamen zo’n 1.500 mensen om het leven.
Er volgenden vijf afzonderlijke onderzoeken naar de tekortkomingen van het systeem. “De bevolking van Louisiana heeft nood aan een nieuw model, en ik geloof dat we gebruik kunnen maken van de moderne technologie die de Nederlanders hebben gebruikt”, zei Landrieu in een verklaring na de reis naar Nederland.
Momenteel zorgen Amerikaanse genietroepen ervoor dat het lokale dijkensysteem tegen 2011 voldoet aan de federale standaard van 99 procent. “De genietroepen werken hard en hun berekeningen lijken veel beter dan voorheen, maar dat weten we pas zeker na de volgende storm”, zegt Rosenthal. “De vorige berekeningen waren zo slecht dat een ingenieursstudent meteen gebuisd zou zijn.”

Berekeningen

Ed Link van de Universiteit van Maryland en directeur van een commissie die de dijkbreuken onderzocht, is het ermee eens dat er minstens vier fouten gemaakt zijn. “Vier stormkeringen die het begaven nog voor ze overspoeld werden, voldeden zeker niet aan hun taak. Ze konden het werk waarvoor ze voorzien waren niet aan.” De overige 46 dijkbreuken waren het gevolg van het feit dat de dijken niet hoog genoeg waren, en overspoeld werden.
Volgens Link is het idee van een 99 procent bescherming bovendien erg relatief. Het werd na de orkaan Betsy in 1965 ontwikkeld, voor een stuk om verzekeringsmaatschappijen houvast te geven. “Het werd ontwikkeld met klimatologische gegevens die toen beschikbaar waren”, zegt Link. “We hadden toen geen satellieten en moesten het stellen met data die op land verzameld werden. Nu weten we veel meer over orkanen.”
Het dijkensysteem was ontworpen aan de hand van die data, maar “wat men in 1965 een ‘honderd-jaar storm’ noemde, zou ik nu als eerder tussen 50 en 100 jaar bestempelen, of tussen 50 en 75”, zegt Link.
Senator Saunders vindt alvast dat de Nederlandse standaard niet zomaar mag overgenomen worden. “Je kunt niet zomaar dezelfde terminologie en model overnemen”, zegt hij. Maar Rosenthal is het daarmee niet eens. De VS zouden naar 1 in duizend jaar moeten streven, of zelfs één in de 10.000 jaar, zoals de Nederlanders doen.”
“Natuurlijk zijn de omstandigheden hier anders: er zijn vloedgolven tot negen meter, die er in Nederland niet zijn. Maar dat is irrelevant. De storm is anders, maar de berekeningen zijn dezelfde. We hebben de technologie om dit te realiseren.”
Ook Link is geen voorstander van de “honderd jaar” standaard. “Ik denk dat het een goed basisniveau is”, zegt hij. “Maar het mag zeker niet het eindcijfer zijn, je stopt niet bij die standaard.”