China wordt zelf donorland

Onlangs kondigde de Britse minister van Ontwikkelingssamenwerking Andrew Mitchell aan dat de 40 miljoen pond (48 miljoen euro) ontwikkelingshulp die Groot-Brittannië jaarlijks naar China stuurt, beter elders gespendeerd kunnen worden. “Brits geld moet uitgegeven worden om de armste mensen in de armste landen te helpen, waar elke penny een echt verschil kan maken om families de kans op een betere toekomst te geven”, zei hij.
In China is het armoedecijfer de laatste twee decennia sterk gedaald, en het land is zelf een grote donor en investeerder geworden in ontwikkelingslanden. Volgens een rapport van het Amerikaanse congres schonk het land in 2002 nog minder dan een miljard dollar aan landen in Afrika, Latijns-Amerika en Zuid-Oost Azië, maar steeg dat cijfer tegen 2007 al tot 25 miljard dollar.
China beschikt niet over een centrale ontwikkelingsinstantie. De ontwikkelingshulp wordt vooral gecoördineerd door het ministerie van Handel en de Export-Importbank en de ministeries van Financiën en Buitenlandse Zaken.
Het land beseft dat het als aankomende wereldmacht ook verantwoordelijkheden heeft om armere landen te helpen, zegt Wang Yaohui van het Centrum voor China en Globalisering, een denktank in Beijing. “Het is een natuurlijke transitie.”

Afrika

In Cambodja alleen al investeerde China meer dan zes miljard euro, waardoor het er de grootste donor is. Ook Afrikaanse landen ontvangen veel Chinese steun. Eind september 2009 kwam de totale Chinese steun aan Afrika op bijna negen miljard euro. Het land scheldt ook schulden kwijt en stuurt vrijwilligers naar het continent.
Wang wijst erop dat die hulp natuurlijk niet enkel altruïstische motieven heeft. “Het is juist dat China een grotere stem krijgt ten opzichte van de landen die het helpt” zegt hij. “Ik denk niet dat China het enkel doet om te helpen”. De steun aan Afrika heeft belangrijke strategische voordelen. China lonkt naar de enorme bodemrijkdommen in Afrika en maakt er geen geheim van dat het invloed wil uitoefenen in de regio.