Chinese import bedreigt Indiase zijde-industrie

India kent diverse centra die geassocieerd worden met de zijdeweverij, maar nergens wordt de dreiging meer gevoeld dan in Varanasi, een heilige stad aan de oevers van de rivier de Ganges waar al eeuwenlang de veelkleurige ‘Banarsi sari’ wordt geweven. De sari is een essentieel onderdeel van de uitzet van elke hindoe-bruid.
Lange rijen weefgetouwen staan er ongebruikt bij in de regio Pili Kothi in Varanasi. De stilte wordt alleen doorbroken door een incidenteel geratel en geklik van een wever die nog werkt aan een order. Rajnikant, directeur van de Human Welfare Association, een vrijwilligersorganisatie die met wevers in Varanasi werkt, zegt dat de zijde-industrie tien jaar geleden nog werk verschafte aan 700.000 mensen in de stad. Nu zijn dat er nog zo’n 250.000, en zij zien hun inkomen dalen.
Import en mechanisatie zijn belangrijke oorzaken van die aanslag op de handweverij. Volgens de Planningscommissie van India importeerde het land in 2006-2007 ongeveer 9.200 ton zijde uit China, voor een totale waarde van 86 miljoen euro. De coconprijzen stortten in en in het zuiden van de staat Karnataka werden ongeveer 49.000 hectaren moerbeiplanten gerooid.
In het midden van 2005 besloot de Indiase regering heffingen te introduceren om dumping van ruwe zijde uit China tegen te gaan, maar de zijde kwam vervolgens alsnog binnen via smokkel en landen als Bangladesh en Nepal. Door de zijde via deze twee landen te transporteren, konden handelaren de importheffingen ontlopen. India heft namelijk geen belastingen op import uit deze verarmde buurlanden.
“Nadat de regering eindelijk antidumping-maatregelen nam tegen zijdedraad, nam de import van zijdeweefsels toe. Daar gold de importheffing niet voor. Sommige plaatselijke producenten maakten hier goedkope imitatiegewaden van, die werden verkocht als Banarsi sari’s”, zegt Rajnikant.

Kopieerdrang

De voorkeur van kopers voor de goedkopere, met de machine gemaakte Chinese gewaden, lijkt het einde te hebben ingeluid van de traditionele industrie. Slechts een handvol kritische kopers ziet het verschil of is bereid meer te betalen voor een oorspronkelijke sari. De traditionele industrie heeft niet alleen te lijden onder de Chinese import, maar ook onder Indiase kopieerdrang. Indiase weverijen gebruikten computers om traditionele designs te kopiëren en verkochten ze als handgemaakte producten aan nietsvermoedende kopers.
In dezelfde tijd kwam ook de import van borduurmachines uit China op gang, waardoor vrouwen die met de hand borduurden, hun werk kwijtraakten. Ook deze machine-borduursels werden verkocht als handwerk.
Het ergste, zegt Rajnikant, was echter dat ook China zich op de imitatiezijde stortte. Al snel bleek dat Chinese fabrikanten wevers uit Varanasi betaalden om hen te adviseren over design en kleuren. India, met zijn arbeidsproblemen, elektriciteitsuitval en gebrek aan subsidies, was geen partij voor het marketingbewuste China, dat zijn wevers bovendien subsidieert, zegt hij. Indiase wevers hadden geen andere keuze dan hun eeuwenoude beroep op te geven, hoewel veel van hen ook aangaven blij te zijn dat ze uit een systeem van uitbuiting konden stappen.
“De honoraria die wevers kregen uitbetaald, waren zo laag dat ze niet konden overleven”, zegt Aminuddin, een activist uit Nakhighat in Varanasi. “Overheidssteun bereikt alleen degenen die toch al goed leven van de handel. Officiële afgevaardigden richten zich nooit rechtstreeks tot de wevers.”
Rajnikant pleit voor een certificaat voor handgeweven sari’s. “Zowel hier als in het buitenland wordt de superieure kwaliteit van handgeweven sari’s erkend. Kopers moeten assertieve worden en vragen naar originele producten. Een keurmerk kan helpen.” Volgens Jaya Jaitly, politicus en expert op het gebied van ambachtelijke producten, is er zeker vraag naar de kwaliteitsproducten van handwevers. “Maar we moeten manieren vinden om deze vraag te koppelen aan de bescherming van de inkomsten van handwevers”, zegt ze.