Colombianen kunnen harde lijn Uribe wel smaken

Opiniepeilingen genoeg, maar in tegenstelling tot vorige verkiezingen in Colombia zijn er nog geen polls gehouden over de beste manier om het aanslepende conflict met de FARC op te lossen, de grootste linkse rebellengroepering in het land. Merkwaardig in een land waar de burgeroorlog al meer dan veertig jaar het politieke debat domineert.

In 2002 won Uribe de verkiezingen met 53 procent van de stemmen. Zijn grootse belofte was dat de FARC binnen de twee jaar van de kaart zou zijn geveegd. Vier jaar later controleren de rebellen echter nog steeds veertig procent van het land. Vooral in afgelegen dorpen en landelijke gebieden staan ze sterk. Toch lijkt dit voor veel kiezers geen probleem. Ze gaan ervan uit dat Uribe alleen wat meer tijd nodig heeft vooraleer zijn harde aanpak vruchten begint af te werpen.

Zelfs beschuldigingen van fraude bij de vorige verkiezingen doen niets af aan zijn populariteit. Volgens de laatste deur-aan-deur peiling zou zelfs een alliantie van alle overige presidentskandidaten Uribe niet van de zege houden. Zeventig procent van de zitjes in de Senaat en het Lagerhuis werden bij de verkiezingen van maart al ingenomen door aanhangers van Uribe.

Uribe’s grootste rivaal, Horacio Serpa van de Liberale Partij waar Uribe vroeger zelf toe behoorde vooraleer hij als onafhankelijke opkwam, is slechts goed voor vijftien procent van de stemmen en lijkt nog aan populariteit in te boeten. De kandidaat van de Linkse Alternatieve Democratische Groep, senator Carlos Gaviria blijft voorlopig steken op een luttele dertien procent van de stemmen.
De vraag is dus niet of Uribe de verkiezingen wint, maar wel of hij het meteen in de eerste ronde klaart.

Duidelijk is intussen wel dat de bevolking het gewapend conflict meer dan beu is. Bij zijn aantreden beloofde Uribe ‘democratische veiligheid’. Mar daarvoor zette hij wel een aantal weinig democratische methodes in. Uribe bouwde onder meer een netwerk van verklikkers uit. In hoeverre de bevolking daar achter staat, valt nog af te wachten.

In het voordeel van Uribe speelt dat het geweld onder zijn bewind duidelijk is afgenomen. Zo is het aantal ontvoeringen, naast de drughandel de grootste winstgevende bezigheid van de FARC, gedaald met 73 procent. Ook het aantal moorden is afgenomen met veertig procent. Sommige polls tonen aan dat de grootste zorg van de Colombianen niet langer de veiligheid is, maar wel hun portemonnee. “Volgens de Gini-coëfficient (een meetinstrument om inkomensongelijkheid te meten) ontvangt de rijkste twintig procent van de bevolking tachtig procent van het nationaal inkomen, terwijl de middenklasse steeds armer wordt”, zegt econoom César González, voormalig voorzitter van de Vereniging van Colombiaanse banken.

Maar misschien ligt de echte verklaring van Uribe’s populariteit wel in de heropleving van de economie na de crisis die in 1998 uitbrak onder het bewind van zijn voorganger, Andres Pastrana. De werkloosheid schoot toen omhoog, ouders moesten hun kinderen van dure privé-scholen afhalen en heel wat Colombianen besloten te emigreren.

Het herstel begon in 2002 en hield tot op vandaag aan. Vorig jaar groeide het Colombaanse bruto binnenlands product met 5,75 procent. De werkloosheid daalde tussen 2002 en begin dit jaar van 15,7 tot 11,8 procent. Het aandeel van de bevolking dat in armoede leeft, nam af van 60 tot 49 procent, al zeggen critici dat de regering de berekeningsmethode veranderde. (SV/PD)