Colombianen wacht 'meer van hetzelfde' na verkiezingen

Zondag 20 juni is de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in Colombia. De erfenis van Uribe, die sinds 2002 aan het bewind is, wordt gezien als een blauwdruk voor de komende vier jaren.
Hoewel ze een  stevige criticus is van Uribe, erkent politiek analist Claudia López dat “hij het land beter heeft achtergelaten dan hij het kreeg in 2002, toen de guerrillastrijders onverslaanbaar leken en het geweld de pan uitrees in Colombia.”  Maar, voegt ze eraan toe, “dat ging ten koste van vrijwel alle instellingen in het land.”
Colombia is sinds 1964 in de greep van een burgeroorlog. In dat jaar namen de Revolutionaire Gewapende Strijdkrachten van Colombia (FARC) en het kleinere Nationale Bevrijdingsleger (ELN) de wapens op. In de jaren tachtig kwamen daar de extreemrechtse paramilitaire groepen in hun huidige vorm bij, met als doel samen met de overheidstroepen de linkse opstandelingen te bestrijden.
 
Het Zuid-Amerikaanse land is de belangrijkste leverancier van drugs aan de Verenigde Staten en de op twee na grootste ontvanger van Amerikaanse militaire steun, na Israël en Egypte.

Populair

Columnist Juan Carlos Botero somt op wat Uribe bereikt heeft: hij demobiliseerde de paramilitaire milities, wist de FARC in een hoek te dringen, liet de economie opleven en verminderde het aantal ontvoeringen, massamoorden en aanvallen op steden en dorpen door gewapende groepen.
 
Uribe is daardoor aan het einde van zijn tweede termijn erg populair bij de bevolking. Zeventig procent vindt hem een goede president.
Botero noemt echter ook de schaduwkanten van Uribes bewind, waaronder een aantal schandalen: de moorden op onschuldige burgers die door het leger werden afgeschilderd als opstandelingen en de miljoenen aan subsidies die naar sommige grootgrondbezitters gingen.
 
Anders schandalen hadden betrekking op corrupte parlementariërs, banden tussen wetgevers en paramilitairen en het jarenlang bespioneren van mensenrechtenactivisten, journalisten, politici van de oppositie en zelfs rechters van het Hooggerechtshof. Dat gebeurde door de binnenlandse veiligheidsdienst, die onder directe verantwoordelijkheid van de president functioneert.
 
De schrijver wijst ook op de internationale isolatie van het land als gevolg van mensenrechtenschendingen, de diverse schadalen en de continue conflicten tussen de overheid en de rechtspraak.

Doelbewust

Santos probeert kiezers over te halen op hem te stemmen door erop te wijzen dat de erfenis van Uribe op het gebied van veiligheid, sociaal beleid en investeerdersvertrouwen bij hem in goede handen is. Maar degenen die Santos kennen, zeggen dat hij niet zijn hele leven gewerkt heeft om de rol van erfgenaam van de huidige president te vervullen.
De koers die Colombia de komende vier jaar zal varen, zal beïnvloed worden door de persoonlijkheid van de man die naar verwachting de volgende president wordt. Bij de eerste stemronde op 30 mei haalde Santos 46 procent van de stemmen. Zijn grootste rivaal, Antanas Mockus van de Groene Partij, kreeg 21 procent van de stemmen. 
Santos wist op zijn veertiende al dat hij president wilde worden. Op zijn zestiende meldde hij zich aan bij de Marine-academie. Hij studeerde economie en business administration aan de Universiteit van Kansas en later aan de London School of Economics en Harvard.

Werkloosheid

Gedisciplineerd en doelbewust, en met zijn reputatie als een ervaren, no-nonsense bestuurder, diende hij als minister van Buitenlandse Handel (1992-1994), minister van Financien (2000-2220) en minister van Defensie (2006-2009).
 
Nadat aan het licht was gekomen dat het leger jonge mannen in de val lokte, ze vermoordde en dan stelde dat het om gedode opstandelingen ging, ontsloeg Santos 29 militairen, onder wie drie generaals. Met zijn stevig ogende uiterlijk was hij constant te zien op foto’s en in tv-reportages over de successen die de regering boekte in de strijd tegen de guerrillastrijders.
Santos belooft meer banen te creëren, in een land waar de werkloosheid momenteel meer dan 12 procent bedraagt - meer dan de gemiddelde 8 procent in Latijns-Amerika. Hij zegt ook dat er geen nieuwe belastingen komen. Maar economen wijzen erop dat hij wel een begrotingstekort overneemt van Uribe.