Congolese landbouw verdient beter

Vredeseilanden en andere ngo’s waren blij met dat project, onder meer omdat het de uitbouw van de landelijke landbouwbestuursraden (Conseil Agricole Rurale de Gestion, CARG) mogelijk maakte. De CARG’s –die zich zowel op het niveau van de provincies als de districten situeren– zijn samengesteld uit vertegenwoordigers van de boeren, lokale ngo’s en de lokale besturen. Via deze structuren kunnen boeren dagelijkse problemen en grotere politieke thema’s op de agenda zetten. De evaluaties en financiële audits waren unaniem positief en zowel het Ministerie van Landbouw als de Congolese boerenorganisaties staan pal achter dit project.

Jan Aertsen van Vredeseilanden: ‘De CARG’s zijn weliswaar slechts raadgevende structuren maar ze geven boeren de kans hun noden en visie kenbaar te maken aan de bestuurders. Dat is nieuw en van groot belang.’ Aertsen en anderen maken er dan ook geen geheim van dat ze erg ingenomen waren met dit project.

Het project werd evenwel stopgezet in augustus 2010 en sindsdien werden alle personeelsleden ontslagen –inclusief Alain Huart, de drijvende kracht achter dit project die veel indruk maakte met zjin Congokennis en -ervaring. ‘We vinden het doodjammer. De Belgische Ontwikkelingssamenwerking laat hier kansen liggen om het landbouwbeleid mee te hervormen’, aldus Aertsen. ‘Het is alsof je een huis opbouwt en bij de ruwbouw stopt, zonder dat er een nieuwe aannemer is gevonden. Binnenkort blijft er alleen nog een ruïne over.’

Het Directoraat-Generaal Ontwikkeling (DGD), dat het Belgische ontwikkelingsbeleid uitstippelt, wijst erop dat het Indicatief Samenwerkingsprogramma voor 2010-2013 bepaalt dat de Belgische ontwikkelingssamenwerking zich in Congo voortaan zal concentreren op landbouw, herstel van landelijke wegen en technisch onderwijs. En dat die hulp geografisch wordt geconcentreerd in vier regio’s waar weinig ontwikkelingshulp is. Eddy Nierynck van DGD: ‘Wij zullen verder gaan met de institutionele steun maar dat zal vooral gebeuren op het niveau van de betrokken regio’s, waar we de werking van de CARG’s zullen versterken, evenals de capaciteiten van de lokale afdelingen van het ministerie. De ngo’s moeten begrijpen dat wij geen programma’s schrijven rond individuen maar rond de objectieven die de Belgische politici samen met hun Congolese collega’s hebben vastgelegd.’ Bij DGD vindt men tevens dat pogingen om het nationale ministerie beter te doen werken weinig zoden aan de dijk zetten als de Congolese politiek dat niet echt wil. Dat soort programma’s maakt meer kans als alle belangrijke donoren van Congo erachter staan en daarom laat DGD dat liever over aan instellingen als de Wereldbank.