Dansen op de grens

De dansers van Hush Hush Hush studeren hun nieuwe voorstelling in. ‘K’Dar’ heet het stuk, na ‘Carte Blanche’ en ‘Via’ de derde productie van de jonge dans- en theatergroep. ‘K’Dar is Arabisch voor ‘Durf’,’ legt Abdelaziz Sarrokh, choreograaf en bezieler van de groep, uit. ‘Het is één van de negenennegentig namen voor Allah. In het Marokkaans roept het woord het idee op van ‘het noodlot uitdagen’. Dat wil ik eigenlijk doen met K’Dar: verder gaan dan het bekende.’

Het stuk beweegt zich voort op muziek van Wagner en werkt het thema van de dictator uit. Sarrokh: ‘Wagner is een controversiële figuur, omdat hij doet denken aan Hitler en het fascisme. Maar Wagner was ook een kunstenaar die in zijn tijd zeer vernieuwend werkte. Wat me intrigeert, is het besef dat het geniale en het dictatoriale soms schrikwekkend dicht bij elkaar liggen. Hoe hanteer je de soms erg scherpe grens tussen het bezeten zijn van een ideaal en de soms controversiële, maatschappelijk niet meer toelaatbare uitwerking daarvan? Daarover gaat K’Dar.’

Van uitgeholde stramienen en ‘déjà-vu’bewegingen heeft de choreografie van Hush Hush Hush nooit last gehad. De groep creëert vernieuwing door de vermenging van diverse stijlen. De breakdance, uit de hiphopcultuur, wordt ingewerkt in elementen uit de moderne dans en gecombineerd met Afrikaanse dans. Abdelaziz: ‘Wanneer al die verschillende elementen in de figuren van de dansers ineenvloeien, of liever botsen met elkaar, levert dat een creatie op die totaal verrassend is, die ik nooit vooraf kon bedenken.’

Precies dit spel van vermenging is het waarmerk van Hush Hush Hush. Dat deze ‘mestisering’ ook werkt, blijkt uit het succes dat Sarrokh oogst. Een succes dat ook voor de jonge Marokkaan, die elektricien van opleiding en straathoekwerker van beroep was, als een verrassing kwam. Alles begon toen hij zich als jonge danser in de finale liet opmerken bij een nationale wedstrijd voor solodans in de Gentse Vooruit. Wat later kwam hij in contact met Alain Platel van Les Ballets C.de la B., met wie hij zowat de hele wereld rondreisde. Toen het Cultureel Centrum van Berchem in 1995 op zoek was naar de geschikte persoon om een ‘sociaal project’ op te zetten met dansers van de straat, gaf het zijn volle vertrouwen en een bescheiden som geld aan Abdelaziz om het project gestalte te geven. Voor ‘Carte Blanche’, in 1996, een stuk dat erg amateuristisch tot stand was gekomen, hoopte Sarrokh voorzichtig een honderd toeschouwers naar de Vooruit te lokken. Achthonderd werden het er. Meer dan honderd voorstellingen volgden, alsof massa’s jongeren hadden zitten wachten op de frisse, sterk hiphop gekleurde stijl die Sarrokh binnenbracht. In 1997 sleepte de Marokkaanse artiest met de productie de Signaalprijs voor jeugdtheater in de wacht. Toch relativeert Abdelaziz het wervelende succes. Hij beseft dat het even snel weer kan verdwijnen. Hij is er wél fier op dat hij als allochtoon kon doorbreken in het artistieke milieu en erkenning heeft afgedwongen. Een vleugje Wagneriaanse trots heeft hem hierbij gedreven, hoewel de sociaal geëngageerde straathoekwerker in hem niet dood is. Bij elke nieuwe productie gaat Abdelaziz op zoek naar nieuwe mensen en wil hij allochtonen met ongekend talent kansen bieden. Ook op die manier staat Hush Hush Hush telkens weer garant voor vernieuwing.