De burgemeester van Perquín

Een historische zege, want nooit eerder was links hier aan de macht. Na de vredesakkoorden van 1992 werd Rodríguez de eerste democratisch verkozen FMLN-burgemeester van Perquín. ‘Dat waren andere tijden’, zegt ze. ‘Na de oorlog lag alles in puin. Van overal kwam er ontwikkelingshulp voor de wederopbouw. Ik ben zelfs een keer naar België gereisd om fondsen te werven voor projecten.’
Ongeveer dertig procent van de bevolking in Perquín leeft van geld dat migranten uit de Verenigde Staten opsturen. De impact van de crisis is enorm: de bedragen zijn gehalveerd, of worden nog maar om de twee of drie maanden overgemaakt. Rodríguez zucht: ‘In het slechtste geval keren de migranten naar huis terug, maar om wat te doen? Er is geen werk. Er is hier een afhankelijke consumptiecultuur ontstaan: het geld kwam vanzelf, dus hebben de mensen het ondernemen, het investeren en het harde werken afgeleerd.’
Bijna de helft van de bevolking in Perquín heeft geen fatsoenlijk huis. De kwaliteit van het drinkwater laat te wensen over. Iedereen drinkt leidingwater dat eigenlijk niet zuiver genoeg is. De meeste mannen verdienen maximaal vijf dollar per dag, waarmee ze hun gezin – vrouw en gemiddeld vijf kinderen – moeten onderhouden. In veel huishoudens wordt er nog maar twee keer per dag gegeten. De burgemeester wil ondervoeding bestrijden door mensen te stimuleren om hun eigen voedsel te kweken en meer groenten en fruit te eten.
Traditioneel staan er maïstortilla’s en bonen op het menu, maar ook El Salvador is niet aan de stijgende voedselprijzen ontsnapt. ‘De mentaliteit moet veranderen en daarom moeten we ook het analfabetisme aanpakken. Mensen moeten zich bewust worden van hun eigen mogelijkheden’, zegt Rodríguez. ‘We moeten creatiever worden. Er is al meer onderlinge samenwerking tussen de gemeenten in de omgeving. ‘Een Europese zustergemeente, dat zou nog wat zijn. Is er geen interesse in België?’