De Correaanse Revolutie in Ecuador

Kiezen voor Correa en zijn Alianza País betekent kiezen voor een consolidatie van de “burgerrevolutie”. In de afgelopen jaren heeft Correa vooral werk gemaakt van het verstevigen van de staat. Infrastructuur, instellingen en dienstverlening tot in de verste uithoeken van het land –dat is het grootste verschil ten aanzien van de neoliberale koers van de vorige regimes. Correa kreeg hiervoor aanvankelijk ook massaal de steun van de bevolking. Die kalft intussen echter af bij ondernemers, sociale bewegingen en burgers de zich door de hervormingen geviseerd voelen. De afgelopen twee jaar heeft Ecuador talloze sociale conflicten gekend met inheemsen-, milieu- en mensenrechtenorganisaties, met de media- en onderwijssector, maar ook met de linkse politieke partijen MPD en Pachakutik. Zij vinden Correa autoritair, intolerant en ondemocratisch.

Ter linkerzijde is Alberto Acosta zonder twijfel de populairste kandidaat. Acosta, een linkse economist, was medestander van Correa vanaf het eerste uur. Hij was aanvankelijk zijn minister van Energie en Mijnbouw en nadien voorzitter van de grondwetgevende vergadering. Die schreef in 2008 de nieuwe grondwet van Montecristi. Acosta’s kritiek op de regering-Correa is dat die te ver is afgeweken van de grondwet, onder meer wat betreft de herverdeling van grond, de privatisering van water en het milieubeleid. Zijn partij is voorstander van een sterke staat, maar met een grotere democratisering van de instellingen. Hij wil meer participatie van de sociale sectoren die nu door de regering als vijanden worden beschouwd.

Ter rechterzijde zijn de twee kanshebbers de populistische ex-president Lucio Gutiérrez en de bankier Guillermo Lasso. Die laatste wil de invloed van de staat en de overheidsuitgaven terugschroeven. Gutiérrez won in 2002 de verkiezingen maar werd in 2005 ten val gebracht. Hij rekent op de steun van kmo’s en familiebedrijfjes –gefrustreerd over de regelgeving van het nieuwe beleid– en op zijn achterban bij een deel van de inheemsen.