De kick van integratie

‘Ik wou tijd vrijmaken voor mensen die dat nodig hebben. Via Switch, een tewerkstellingsproject van het Overlegcentrum voor Integratie van Vluchtelingen voor asielzoekers die erkend zijn, begeleid ik nu vluchtelingen die werk zoeken. In persoonlijke gesprekken met hen probeer ik te ontdekken wat hun interesses en mogelijkheden zijn. We bereiden samen hun sollicitatiebrief en curriculum vitae voor en ik geef hen tips over hoe ze het bedrijf best benaderen. Daarnaast heb ik ook persoonlijke contacten met bedrijven die deze mensen kunnen plaatsen. Op die manier probeer ik deuren te openen.’

‘De mensen met wie ik werk komen van overal, uit ex-Joegoslavië, Rusland, Iran, Irak, Afrika. Meestal gaat het om hooggeschoolden die ondanks hun diploma’s geen werk vinden. Men zegt dat er bijna geen werklozen meer zijn in Vlaanderen, maar bij de asielzoekers zijn er nog altijd veeartsen en doctors in de rechten die in één of ander magazijn werken. Hun capaciteiten sluiten niet aan bij wat bedrijven zoeken of ze zijn overgekwalificeerd. Daarbij vormt hun gebrekkige kennis van het Nederlands vaak een probleem. Heel veel taalcursussen zijn volzet en zelfs als deze mensen les volgen, duurt het nog lang eer ze zo goed Nederlands kennen als de bedrijven vragen. Het gebrek aan taalkennis wordt door sommige bedrijven ook als uitvlucht gebruikt omdat ze niet graag anderskleurigen of iemand met een andere cultuur zien komen. Ik denk dat het een beetje moet zijn zoals met gehandicapten. Mensen die anders zijn, worden niet of veel moeilijker geaccepteerd.’

‘Een ander probleem waar deze mensen vaak op botsen, is dat hun diploma’s hier niet erkend worden. Sissé, een 40-jarige veearts uit Mali, moet noodgedwongen nog twee jaar in het Nederlands bijstuderen om zijn diploma te laten homologeren. Hij is vol enthousiasme begonnen, maar verloor de moed toen hij na zijn eerste jaar drie vakken moest overdoen. Op dit moment doet hij nachtwerk om later zijn studies opnieuw aan te vatten. De meeste asielzoekers blijven beneden hun niveau werken. Moedig en fier als ze zijn, stellen ze zich daarmee tevreden. Ze willen niet ten laste zijn van de maatschappij.’

‘Iemand die een job vindt op zijn niveau, dat geeft me een kick. Ik denk dat je dat kan vergelijken met wat een vertegenwoordiger voelt als hij erin slaagt een verkoop te realiseren. Een Cubaan uit Overijse reed dagelijks op en neer naar Zaventem om daar ‘s nachts in een magazijn te werken. Tot hij in een internationaal callcenter een interessante job vond op basis van zijn kennis van het Spaans. Voor een technisch tekenaar uit Irak hebben we een firma bereid gevonden hem op te leiden in tekenprogramma’s voor de computer. Daarna kreeg hij makkelijk elders werk. Deze mensen zijn gelanceerd. Dat geeft voldoening.’

Zo rustig en sober als André Galle zijn verhaal doet, zo bescheiden blijft hij over zijn inzet. ‘Ik heb ondertussen zeventig mensen begeleid. Een druppel in de zee. Maar met de meesten van hen blijf ik in contact. De persoonlijke relatie die ontstaat, doet je hopen.’ Dat laatste herhaalt en benadrukt hij: ‘Hópen, dat je op vlak van integratie voor die mensen iets betekend hebt.’