De kleur van veiligheid

Enkele maanden geleden zaten er vier of vijf jonge allochtonen op het pleintje waarop ik van negen tot vijf uitkijk. U begrijpt dat de attente Brusselse overheid dit niet kon blijven gedogen. Drie combi’s en een politiewagen naar de plaats van de misdaad gestuurd. Stoere flikken, vaneigens. De geschrokken buurtbewoners troepten samen, de chique winkeliers bleven achter hun antieke gordijntjes schuilen. De kleine Marollenrel verliep in scabreus Frans, maar de adjunct-commissaris kon wel in goed Nederlands melden dat de jongens op de bank niets misdaan hadden. Er waren alleen verhoogde onveiligheidsgevoelens in de buurt. Wet en orde moesten niet hersteld worden, wegens niet eens in gevaar, maar de betere burgerij van de straat zag liever een plein vol machoblauw dan een beetje maghrebbruin. Toen na een dag of tien de mist van verontwaardiging in mijn kantoor opgetrokken was, bleken de zitbanken van het plein verdwenen. Kortom, een fundamentele Auflösung voor het probleem. De politie, bezweert men mij, trad niet hardhandig op, maar krachtdadig.

Nog meer daadkracht moet ik ondergaan in mijn Kempische gemeente. Tweemaal op een maand tijd haalde mijn pas herkozen burgemeester de voorpagina’s, de ochtendjournaals en de tooggesprekken. Iedere keer omdat hij uitblonk in bezorgdheid over mijn veiligheid. De eerste maal riep hij ook in mijn naam dat de gemeente vol was. Wij, de burgers die hij zo moedig verdedigde, vonden dat er geen asielzoekers meer bij konden. De tweede keer vroeg hij het leger om de kruispunten te komen bezetten. Ze kunnen dat in Srebrenica, dan kunnen ze dat in Westerlo ook! De reden om de krijgswet af te kondigen was het feit dat de burgemeester noch de rijkswacht er in slaagde om de inbraakplaag te bestrijden. Nu zult u van mij niet horen dat diefstal geen probleem is. Deze zomer nog werden een naaimachine, een oude typemachine, een nieuwe gsm, tien gulden en mijn auto letterlijk onder mijn slapende neus weggehaald. De vertegenwoordiger van de gerechtelijke politie, die vingerafdrukken en voetsporen kwam zoeken maar er geen vond, was formeel: ‘Eén zaak is zeker: het zijn vreemden!’ Er zijn subtielere manieren om de gekwetste burger op te roepen om voor extreem-rechts te stemmen, dacht ik toen. De burgemeester van zijn kant houdt niet van subtiliteit. Hij houdt van paniek. En van kaki. Hij droomt van een bezette stad, zodat asielzoekers en inbrekers in één beweging tegengehouden worden aan de grenzen van onze groene gemeente. Als u me straks niet meer ziet op Romerodagen, animatieavonden of flamencoconcerten, dan komt dat door de avondklok. Dan zit ik achter prikkeldraad, gezellig te genieten van de heimat. Lekker veilig.

P.S. Dankzij het efficiënte optreden van de rijkswacht werd mijn gestolen wagen al na drie dagen teruggevonden. Jammer dat het meer dan twee maanden duurde eer ik het vernam. Ik had intussen een nieuwe auto gekocht, dank u.