De romantische tol van het geweld in Irak

1. “We waren verloofd en zouden na het einde van de oorlog trouwen”, vertelt Hussam Abdulla, een 28-jarige ingenieur uit Bagdad. “We dachten dat de oorlog niet langer dan een maand zou duren, dus legden we de huwelijksdatum vast voor mei 2003. Toen ging het mis: ik werd twee jaar vastgehouden en de familie van mijn verloofde moest naar Egypte vluchten, omdat haar vader een hoge legerofficier was wiens leven werd bedreigd, eerst door de bezettingsmacht en later door doodseskaders.” Hussam Abdulla’s huwelijk is er nooit gekomen.
2. “Ik dacht dat de man van wie ik hield me gewoon had laten vallen”, zegt een 25-jarige vrouw die Arwa genoemd wil worden. “Hij zei me dat hij me zou laten overkomen zodra hij een baan had gevonden in Jordanië, maar hij verdween en zijn familie zei niet te weten waar hij was.” Arwa en haar familie ontdekten later dat haar vriend, met wie ze ooit hoopte te trouwen, bij de grens was opgepakt door het Amerikaanse leger.
Toen ze vroeg waar hij werd vastgehouden, zeiden de Amerikaanse autoriteiten dat zijn naam niet in hun dossiers voorkwam. Er zijn tienduizenden gevallen van Irakezen die zouden zijn opgepakt maar die niet in de Amerikaanse militaire dossiers voorkomen, waardoor hun familie in het ongewisse blijft over hun lot. “Ik zal wachten tot hij terugkomt, ook al duurt het mijn hele leven”, zegt Arwa.
3. “Ik heb mijn verloofde gezegd dat ze een andere echtgenoot moet kiezen”, zegt de 32-jarige Khalik Obeidy uit Fallujah. “Ik ben mijn baan van legerofficier kwijt en het huis van mijn familie werd kapot gebombardeerd tijdens de Amerikaanse belegering van Fallujah in april 2003, dus ons huwelijk lijkt zo goed als onmogelijk. Onder deze omstandigheden trouwen betekent meer leed, en kinderen opvoeden is extra moeilijk. Mijn gekke verloofde heeft de hoop niet opgegeven en zegt dat ze zal wachten.”
4. “Ik heb mijn vrouw en twee dochters in 2004 naar Jordanië gestuurd en zou hen volgen zodra ik de auto en de meubelen had verkocht”, zegt de 40-jarige Tariq Khalaf uit Bagdad. “Het ging mis toen mijn vader stierf en ik nu hier moet blijven om voor de rest van de familie te zorgen. Ik weet niet meer of ik mijn vrouw en dochters nu terug naar de Iraakse hel moet halen, of gewoon gescheiden van hen blijven leven.”
5. In Samarra, een stad negentig kilometer ten noorden van Bagdad, kent iedereen het verhaal van de 23-jarige Abdullah, die met een onverzorgde baard door de straten van de stad dwaalt, vertelt Jassim Alwan, net terug van de gevaarlijke reis van Samarra naar Bagdad. “Abdullah is bekender dan de burgemeester van Samarra. Hij was een prachtkerel voor zijn bruid bij een controlepost werd doodgeschoten door Amerikaanse en Iraakse soldaten. De arme man kon de schok niet aan.”
Zelfs de Iraakse liefdespoëzie is niet meer, vertelt dichter en politiek analist Maki al-Nazzal. “Alle Iraakse dichtkunst gaat nu over dood en scheiding. Liefdesverhalen zijn vol van leed en wanhoop. Bagdad is van een heiligdom van liefde en schoonheid veranderd in een stad van rook, bloed en dood.”