De VS-oorlogsmachine is het noorden kwijt maar rolt voort… vooralsnog

Twee jaar na Afghanistan roerde president Bush de oorlogstrom terwijl hij zonder verpinken beweerde dat ‘wij’ de ‘vrije naties’ de ‘vrede moesten verdedigen’. Zijn speech van 6 maart 2003, het ogenblik dat de oorlog al was beslist, stond bol van bombastische retoriek en engagementen, zoals, “onze verantwoordelijkheid om onschuldige levens te beschermen op alle mogelijke manieren. We zullen voedsel en medicijnen naar het Iraakse volk brengen.” Of nog, dat alles beter is “dan de miserie, foltering en moord die ze – het Iraakse volk – hebben gekend onder Saddam Hoessein”. 
Zacht uitgedrukt: weinig van die profetie is uitgekomen. De Iraakse bevolking vervloekt de dag dat de oorlogsarmada het land binnenviel. Vandaag is zij het die moet opdraaien voor de waanzin, oorlogszucht en vooral belangenpolitiek van de neoconservatieve regering in Washington. Niet tien-, maar honderdduizenden burgers lieten het leven. Nog eens zoveel mensen blijven verminkt of getraumatiseerd achter.
Meer dan 10 procent van de bevolking is op de vlucht. Oorlog, bezetting en armoede hebben uiteindelijk het land ondergedompeld in chaos en sectair geweld. In de VS betaalt de burger al evenzeer het gelag. De bodybags blijven elke week toekomen en het aantal gewonden en oorlogstrauma’s stijgt schrikbarend.
Ellende ook voor de belastingsbetaler die waanzinnige bedragen moet ophoesten – 280 miljoen dollar per dag! - terwijl dat geld zo broodnodig is om allerlei sociale noden te lenigen. De VS besteedden al meer dan 500 miljard dollar aan de bezetting in Afghanistan en Irak. De regering vraagt voor het komende begrotingsjaar 484 miljard dollar voor defensie (een stijging met 11 procent) en nog eens 142 miljard voor de operaties in Irak en Afghanistan. Dat is meer dan de helft van wat de rest van de wereld uitgeeft!
In Washington is men het noorden kwijt, al zegt men dat daar niet graag. Halsstarrig blijft de regering Bush verder gaan op het ingeslagen pad. Meer troepen, zo besliste de president onlangs, maar hoelang kan hij dat volhouden. Tijdens de jongste verkiezingen is een duidelijke anti-oorlogsstem uitgebracht. De regering moet nu rekening houden met de oppositie die niet zoveel zin meer heeft in het Irak-avontuur. De Amerikaanse vredesbeweging maakt zich nu op om net zoals tijdens Vietnam de druk op te voeren met de centrale slogan: troops home now!
Toch is het helemaal niet zeker dat de politieke elite in Washington tot betere inzichten is gekomen. Terwijl het Amerikaanse leger nog volop verstrikt zit in het Iraakse moerras groeit de confrontatie met Iran. De militaire plannen liggen klaar met een sleutelrol voor Israël waar hoge militairen en politici publiekelijk pleiten voor een ‘preventieve’ aanval op Iran. Zo’n aanval wordt nu voorgesteld als een bijdrage tot de oplossing voor het geweld in Irak, want, zo luidt het, Iran stookt de boel daar op.
Het feit dat de VS alsnog aan dezelfde conferentietafel willen aanschuiven met Iran over het geweld in Irak neemt die dreiging niet weg. Integendeel. Het mislukken van de onderhandelingen zal een bijkomend argument leveren voor militaire actie. De plannen zijn klaar, het is enkel wachten op de ultieme legitimatie. Het is daarbij niet uitgesloten dat de Democratische oppositie in dat scenario meestapt. Presidentskandidaat Barack Obama, een van de grote kanshebbers, zei al dat de militaire optie tegen Iran niet moet uitgesloten worden want het land betekent een “bedreiging voor ieder van ons”.
De talloze acties van de Amerikaanse vredesbeweging in de komende dagen, vier jaar na de invasie in Irak, zijn dus broodnodig en verdienen al onze steun. Zij heeft het potentieel, net als ten tijde van de Vietnamoorlog, om een einde te maken aan de brute imperiale politiek. Ze heeft het niet gemakkelijk. Ze wordt quasi doodgezwegen in de plaatselijke pers, hoewel ze soms met vele honderdduizenden de straat optrekt. Maar verzet loont uiteindelijk. In Groot-Brittannië moet Blair elke dag meer zwichten voor het groeiende anti-oorlogssentiment van de publieke opinie. Ook president Bush zal zich onder druk van het thuis- en oorlogsfront verplicht zien om de koers drastisch te wijzigen.
Dat betekent niet dat we in België werkloos moeten toekijken. Ons land is momenteel lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en kan met de nodige politieke wil en creativiteit initiatieven nemen om de geweldspiraal in het Midden-Oosten en de oorlogspolitiek van de VS te stoppen. Helemaal onschuldig is ons land trouwens niet. Nog altijd gaan er Amerikaanse militaire transporten over Belgisch grondgebied richting Antwerpse haven met bestemming Midden-Oosten.
Vanuit de vredesbeweging hebben we steeds gesteld dat België zich op die manier medeplichtig maakt aan de oorlog en bezetting in Irak. De regering heeft trouwens in het inmiddels al vier jaar oude regeerakkoord zelf de belofte gedaan om de afspraken over deze transporten te herzien, maar daar is tot nu toe nog niets van in huis gekomen. Met de verkiezingen in het vooruitzicht is het misschien goed om de regering daar nog eens aan te herinneren.
Ludo De Brabander, woordvoerder van het anti-oorlogsplatform dat op 18 maart een betoging organiseert in Brussel (http://www.geenoorlog.be)

Op de website van MO.be is er plaats voor opiniestukken. Zelf een bijdrage leveren? Stuur je bericht naar webredactie@mo.be.