Diplomatieke ijstijd schaadt Belgische hulp aan Congo

België en Congo ondertekenden in maart 2007 een indicatief samenwerkingsprogramma voor de periode van 2008-2010, voor een totaal bedrag van 195 miljoen euro of 65 miljoen per jaar. De bestedingen voor 2008 dreigen nu te worden vertraagd of zelfs helemaal stil te vallen omdat er nog geen “comité des partenaires” is geweest. Dat is een technische vergadering die beslissingen moet nemen over de projecten voor 2008 en de projecten voor 2009 moet identificeren.

De Congolezen hadden laten doorschemeren dat die vergadering er in september zou komen, maar dat is er niet van gekomen, zei Michel. De minister had hierover eind september in de marge van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een onderhoud met de Congolese minister van Buitenlandse Zaken, Antipas Mbusa Nyamwisi.

“Dat betekent dat een aantal projecten voor 2008 zullen worden vertraagd of onderbroken”, aldus Michel, die erkende dat de “beschadigde diplomatieke betrekkingen het ontwikkelingswerk complexer maken” en de efficiëntie ervan in het gedrang brengen. “We willen graag een antwoord van de Congolezen in de volgende weken”, zei de minister.

Spreidstand

Oppositiekamerlid Dirk Van der Maelen (sp.a) verweet de regering hierop in het Congodossier een “enorme spreidstand” aan te nemen, omdat Michel aanstuurt op het hernemen van de ontwikkelingssamenwerking, terwijl minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) bij zijn kritiek blijft op de corruptie en het gebrek aan goed bestuur bij de Congolese overheid.

“De regering is het erover eens dat er problemen zijn met de mensenrechten in Congo, maar we zijn het er ook over eens om naar een normalisering van de betrekkingen te gaan. Als we de dialoog afbreken, laten we de bevolking in de steek”, reageerde Michel. “We willen de ontwikkelingssamenwerking voortzetten vanuit een logica van directe steun aan de bevolking.”

Diezelfde houding is ook terug te vinden in het voorwoord tot het rapport over de mensenrechtensituatie in de achttien partnerlanden van de Belgische Ontwikkelingssamenwerking, dat Michel in de Kamercommissie kwam voorstellen. “De Belgische houding bestaat erin inspanningen voor goed bestuur te belonen met een verhoging van de hulp. (…) De traditionele aanpak gebaseerd op sancties stuit op zijn limieten: hij is weinig efficiënt gebleken en de bevolking riskeert op die manier twee keer het gelag te moeten betalen.”