Doe het zelf: Tips voor verstandig watergebruik

Ze waren alleen haalbaar in gebieden waar de energieprijs erg laag was, in sommige oliestaatjes bijvoorbeeld. De gereputeerde Amerikaanse firma HOH Canarias maakt de jongste jaren reclame met een betaalbaarder procédé. De installaties van HOH draaien zonder chemicaliën, zonder al te veel lawaai en zijn niet moeilijk te onderhouden. De firma produceert drinkwater aan de helft van de prijs of ongeveer één dollar per kubieke meter. Haar naam heeft de firma ook niet gestolen. Wie op zoek is naar referenties voor de deugdelijkheid en betrouwbaarheid van de installaties van HOH Canarias krijgt een lijstje voorgeschoteld van hotels in Lanzarote, Tenerife, Fuerteventura en het Venezolaanse Isla Margarita. Werkelijk plaatsen dus waar de nood het hoogste is.

HET GEBED VAN DE EZELS

Afghanistan is in Azië het meest dorstige land. Slechts 6% van de bevolking heeft er dagelijks toegang tot drinkwater. Dat ondervonden ook de tachtig families van Shorabak -Perzisch voor ‘bitter water’- aan den lijve. Ondanks de oorlog, de antipersoonsmijnen die over het hele land verspreid liggen en de barre levensomstandigheden in de bergen, kwamen ze toch liever uit de vluchtelingenkampen in Iran en Pakistan terug naar hun heimat. In het midden van het dorp hadden ze wel een waterput, maar het water stonk naar zwavel. ‘Het was zo vervelend om mensen te ontvangen. De thee rook te slecht. Zelfs onze ezels baden tot God om lekker water’, zegt dorpshoofd Ghulam Nabi. Om dat goede water te bereiken moesten de dorpelingen vijf kilometer de bergen in. Met de steun van Oxfam werd vanaf 1995 onderzocht of de bergbron genoeg kracht had Shorabak te bereiken. Toen dat positief bevestigd werd, graafden de dorpelingen op twee dagen tijd, dag en nacht, een kanaal van één meter diep en vijf kilometer lang. ‘Het gebed van de ezels werd verhoord’, vertelt Ghulam Nabi. ‘In het zanderige berglandschap lijkt Shorabak vandaag een groene oase.’

VOOR WOESTIJNVISSEN

Een van de sterkste uitdagingen voor het menselijke uithoudingsvermogen is het overleven in de woestijn. Toearegs weten dat al eeuwenlang. In hun spoor -maar met een paspoort en veel meer geld- trekken toeristen hun stoutste schoenen aan om de woestijnen van deze wereld te doorkruisen. Van de Atacama tot de Kalahari, van de Negev tot de Gobi kan de kick van het trekken niet hevig genoeg zijn. Enkele tips voor mensen met heimwee naar verlatenheid, eeuwigheid en eenzaamheid. Bestudeer eerst de landkaart en duid de waterbronnen aan. Vergeet niet dat die ook nu en dan kunnen uitdrogen. Hou zoveel mogelijk je mond dicht. Kauw op een houtje om uw mond vochtig te houden en om het dorstgevoel te verjagen. Geniet van de schaduw als hij voorhanden is. Beter dan de weg te zoeken met de natte vinger is het gebruik van een kompas. En vergeet volgende twee mythes: ‘Je kan nog altijd de top van een cactus afhakken’ en ‘De dauw kan je opvangen met een plastic oppervlakte en een steen’. Het cactusvlees bevochtigt hoogstens je mond en het gedoe met het plastic reservoir is omslachtig, terwijl het resultaat afhangt van het toeval. In beide gevallen kan het je laatste slok water worden vóór je laatste fata morgana.