Dreigbrief aan de Low Impact Man

Steven, wij hebben namelijk een probleem. Zoals ge weet, plegen wij omdat een zware voetafdruk in de derrière nog nooit iemand kwaad heeft gedaan en ook het milieu niet schaadt iedere maand een dreigbriefke aan soepvolk van goeden wil maar SLECHTEN AANPAK, maar nu hebben wij mogen vernemen dat sommigen, bijvoorbeeld atheïsten, fans van Bono en vrienden van de Dalai er vanitas vanitatum toch de voorkeur aan geven om niet uitgemaakt te worden voor rotten en bijwijlen uitgestorven vis. En KWAAD zijn. Awel, ’t is straf, peinsden wij, en dus moesten wij als GEMOTIVEERDE scheldidealisten op zoek naar een sympathieke gelijkgestemde knul van wie wij meenden dat die ons transitie-intitiatief wel zou steunen, en onze welgemeende dreigementen eerder als EEN FAVEURKE dan als een belediging zou beschouwen.

Zo kwamen wij bij u terecht!!! Brieven krijgt gij waarschijnlijk genoeg van lieden die tips willen over koken op hooi, leven zonder frigo, stofzuigen ZONDER STOFZUIGER of sterven zonder dat een ijsbeer of mangoest er last van heeft. Ja, wij durven zelfs te veronderstellen dat zich af en toe een koeketien meldt die zich best door u wil laten isoleren. Maar u afdreigen, daar zijt ge gewoon TE SYMPATHIEK voor, maat. Wij verwedden er een zonnepaneel en een zak spruiten op dat dit de eerste keer is. Hoe voelt het aan tot nu? Voor ons is het ook onwennig, biechtewaarheid. Kwetsen we u niet? Is het oké zo? VERDOMD, ge maakt het ons lastig.

Het is nochtans niet – en nu komen we toch wel tot de zaak – dat er op uw intitiatieven niets aan te merken valt. Kerel, gelooft ge werkelijk oprecht dat een popconcert op dynamo’s, een ton halflauw regenwater als douche of een schotel van met seitan gevulde bio-warmoes zullen VOLSTAAN om de uitdagingen van morgen aan te gaan. Allez jong, wij zijn ook bij de Scouts (David) en de Chiro (Jeroen) geweest, maar we beseften achteraf wel dat ons tentenkamp in korte broek niet het ECHTE LEVEN was. Uw probleem, is dat ge u met uw knutselboekacties voor bij het kampvuur op voorhand uit de mainstream geplaatst hebt, dat mensen naar u kunnen kijken als naar een grappig en in zijn naïeve gedrevenheid ook wel vertederend fenomeen, een TOFFE PEER. Hij doet in ieder geval geen vlieg kwaad, oordelen ze, die moedige papa. Maar wie wil er nu een toffe peer zijn?

Want kijk, ge moogt spaarlampen indraaien zo veel als ge wilt, ge moogt met het vrachtschip of met de velo desnoods de hele wereld rond en ge moogt uw fairtrade toverstokjes uit FSC-hout bovenhalen in iedere parochiezaal van het oostelijk halfrond, allengs blijft wat ge doet in de eerste plaats toch niet veel meer dan lifestyle voor biowinkelminnende stedelingen uit de middenklasse op zoek naar ZINGEVING. De low impact van uw acties steekt af tegen het loodzware gewicht van de reële problemen. Al dat slow-gedoe, Steven, dat is allemaal goed en wel voor wie er de tijd voor heeft, maar intussen versnelt de wereld sowieso, er is daar niet veel aan te doen. Dat terugplooien, dat proberen niet aanwezig te zijn, het voetafdrukjes meten en plastiekzakjes mijden kan plezant en verrijkend zijn, maar het bevat een stevige denkfout. Het zich-buiten-de-wereld-plaatsen is helemaal GEEN OPTIE meer als die wereld schreeuwt om aandacht. Als iedereen doet zoals gij staan we er niet beter, maar machtelozer voor. De invloed van de mens, schrijft de Britse milieujournalist Mark Lynas, is zo groot dat hij in feite zelf de ‘goddelijke soort’ geworden is. Niet minder, maar meer impact hebben we nodig als we de problemen willen aanpakken. Denk daar maar eens over na met uw chauffage een halve slag naar beneden.

Met warme, doch dreigende groetjes☺